এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১২৭২
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি
শৰীৰ সৱশে থাকে জীৱ মোৰ যাই।
মাধৱে বোলন্ত চিন্তা নকৰিবা আই॥
শুনি আই গোঁসানী সন্তোষ মনে ৰৈল।
শুনা আত পাছে আৰো যেন কথা ভৈল॥
শুনা সাধুজন দোষ নধৰিবা মোক।
ডাক ছাড়ি শঙ্কৰ মাধৱ বুলিয়োক॥
আত অনন্তৰ শুন সাধু নৰ
যেন ভৈল কহোঁ তাক।
যিতো যিতো সবে বৃন্দাবন যাইবে
শঙ্কৰে বোলন্ত বাক॥
কৱা বিদ্যমান কাহাত কিমান
খৰচা আছে প্ৰত্যেক।
যাত নাই আসি এখনে কহোক
আমাৰে সিতো খাইবেক॥
শুনি ভক্তচয় সমস্তে কহয়
যিমান যাত আছয়।
কেহোঁ কুড়ি ত্ৰিশ পঞ্চাশ চোল্লিশ
শতেকো কেহোঁ কহয়॥
কেহোঁ বোলে মোত একো নাহিকয়
শঙ্কৰে বোলন্ত তাক।
শুনিয়ো মাধৱ জানিবা মনত
পুষি নিবে লাগে আক॥
কহিয়ো উদাৰ কি আছে তোমাৰ
শঙ্কৰদেৱে পুছিল।
আতা মোৰ ঠাই কড়া একো নাই
উদাৰে কথা কহিল॥
