শঙ্কৰদেৱ চৰিত্ৰ। তীৰ্থ যাত্ৰা।
আনে বুঝৈ লাগে আন বুঝিবে বোলন্ত।
শুনা আৰো এক দিন যেন কৰিলন্ত॥
ৰামৰাম গুৰু আদি যত ভক্ত ঝাক।
আলোচিল সবে বৃন্দাবনক যাইবাক॥
এহি কথা শঙ্কৰৰ পত্নী শুনিলন্ত।
মাধৱদেৱক তেবে মাতি বুলিলন্ত॥
বোলে বপু মাধৱ গোসাঞি বৃন্দাবন।
যাইবে খোজা তেবে মোৰ মিলিবে মৰণ॥
মাধৱে বোলন্ত আই যাইবাক খোজন্ত।
ৰামৰায় প্ৰমুখে আলোচ কৰিলন্ত॥
শুনি আই গোসানী বোলন্ত মাধৱক।
কিমতে বৰ্ত্তিবো মই বাপু কহিয়োক॥
যদি বা গোসাঁই যান্ত বাপু বৃন্দাবন।
গৃহক আসিবে পুনু নুহিবেক মন॥
তিনি গুটি পুত্ৰ মোৰ হুইবে অনাথিতি।
মোহৰ মৰণ বাপু মিলিবে সম্প্ৰতি॥
শুনা বাপু গোঁসাইক নৰখা তুমি যেবে।
তিনি পুত্ৰ সমে মোৰ বধ লাগে তেবে।
মাধৱে বোলন্ত আই চিন্তা নকৰিব।
শঙ্কৰদেৱক মই উপায়ে ৰাখিব॥
এখন নুবুলি কিছু তান লগে যাইবোঁ।
পথৰ পৰাই মই ফিৰায়া আনিবোঁ।
ইতো কথা আই তুমি কতো নকহিবা।
তোমাৰ চৰণে মোক আশীৰ্বাদ দিবা॥
এহি বুলি মাধৱ থাকিল এক পাশ।
গোঁসানী বোলন্ত বাপু তোমাতে সে আশ॥
