এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১২৬৯
শ্ৰীৰাম কীৰ্ত্তন।
অনন্তৰে দুষ্ট ৰাৱণ আইল।
গালি দিয়া আই শান্তী খেদাইল॥
দুপৰ বেলা অবসৰ পাইলোঁ।
প্ৰণামিয়া পাছে সবে কহিলোঁ॥
ফল দিলা আই তাকে ভুঞ্জিলোঁ।
ৰাৱণৰ উপবন ভাঙ্গিলোঁ।
বিস্তৰ ৰাক্ষস মাৰিলো তাৰ।
সমৰে মৰিল অক্ষ কুমাৰ॥
অনন্তৰে ইন্দ্ৰজিত যে আইল।
আমাক সিয়ে ঘোৰ যুদ্ধ দিল॥
বন্দী কৈলে নাগ পাশ হানিয়া।
এড়াইতে পাৰো গৈলো বন্দী হুয়া॥
ৰাৱণৰ পাশে মোক দিলেক।
কহিলোঁ সবে যত পুছিলেক॥
লেজত মোৰ লগাইলেক জুই।
মই ডেৱ দিলো আনন্দ হুই॥
দৌলি আৰ গৈয়া পৰিলোঁ তাৰ।
যত আন ঘৰ পাইলে লঙ্কাৰ॥
সমস্তকে দহি তুলিলো ছাই।
পাছে সীতা আইক দেখিলো যাই॥
তাহাত বিদায় কৰি আসিলোঁ।
সুধিলা যত তাক সবে কৈলোঁ॥
শুনিয়ো লোক দেখিয়োক কেন।
শ্ৰীৰাম সেৱকৰ বল যেন॥
আইলা একেশ্বৰে শত্ৰু সংহৰি।
অনন্তৰে কহে বোলা হৰি হৰি॥
⸻
