পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১১০

১২৬৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

আখাকে লাজুল কুৰাই তাহাত অগনি লগাই,
 লগাইলন্ত অন্তেস পুৰত।
পুত্ৰৰ কৰ্ম্মক দেখি বায়ুৰ আনন্দ ভৈল,
 বৈতে লৈলা উনপঞ্চা বাউ॥
লঙ্কাৰ ভিতৰে যত ঘৰ আছে অসংখ্যাত,
 সমস্তকে পেলাইলা দহিয়া।
আই বাপু পাড়ে গেৰি ৰাক্ষস পলাই লৰি,
 পুত্ৰ নাতি সব কোলে লৈয়া॥
জনক নন্দিনী শুনি অগনিক তুতি বাণী,
 বুলিলন্ত কৰযোড় কৰি।
এতেকে অগনি তাঙ্ক দুঃখ নেদিলন্ত আতি,
 জ্বলিলন্ত শান্ত ৰূপ ধৰি॥
সেহি মতে লঙ্কাপুৰে ছাইক তুলি ছন্ন কৰি,
 মুখে চুঞ্চি অগনি নুমাইলা।
আবে সীতা গোসানীক সেৱা কৰি আসো বুলি,
 অশোক বনত প্ৰবেশিলা॥
জানকীক নমি গৈয়া কৰ বোড় কৰিলন্ত,
 সব লঙ্কা পুৰিৰ দহন।
তোমাৰ প্ৰসাদে আই পাপিষ্ঠ যে ৰাৱণাৰ,
 লঙ্কা পুৰি কৰিলে উচ্ছন্ন॥
জানকী বোলয় বাপু ৰাত্ৰি গোট বঞ্চিয়োক,
 দুঃখবৰ পাইলি বন্ধনত।
তোমাৰ বন্ধনে বাপু, বহু শোক লভিলোহো,
 আবে ৰঙ্গ মিলিল মনত॥
হনুৱে বোলন্ত আই যিবা কিছু কহিবাহা,
 শ্ৰীৰামক প্ৰতি কহিয়োক।
যেন যেন বাৰ্ত্তা মই তেওঁ‌ৰ পাৱে নিবেদিবো,
 সেহি মতে মোক শিখাওক॥