এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি
সীতাক নমিয়া তেতিক্ষণে গৈয়া,
ৰাৱণৰ অভ্যন্তৰে।
ভিক্ষা কৰিলন্ত ভণ্ডাৰি বোলন্ত,
যায়েক বাড়ী ভিতৰে॥
হেন শুনি তেতি— ক্ষণে পশিলন্ত,
কবড়ি চাৰি পেলাই।
লহনা লহন ফল লাগি আছে,
উঠিলন্ত গাছে যাই॥
ৰাম লক্ষণক সীতাক নিবেদি,
লৈলা ফল ভুঞ্জিবাক।
ঠিশ ঠিশ কৰি পেটত ভৰাইলন্ত,
সমস্তে খাইলা ফলক॥
কতো বৃক্ষ মানে উলতাই ৰুইলা,
ভাঙ্গি ছিঙ্গি উপবন।
যতেক ৰাক্ষস খেদি খেদি যাই,
সমস্তে কৰিলা ছন্ন॥
ৰাৱণৰ আগে বাৰ্তা পৰি গৈল,
বানৰৰ কথা যত।
শুনি দশগ্ৰীব সৈন্য পাঞ্চিলেক,
মাৰিল তাকো সমস্ত॥
পাছে অক্ষয়ক পঠাইলেক সিতো,
ৰাৱণা অতি নিকাল।
দুৰ্ঘোৰ সমৰে মাৰিলন্ত তাকো,
হনুমন্ত মহাবল॥
পুত্ৰৰ মৰণে শোক লভিলেক,
দশগ্ৰীৱ অতিৰেক।
বোলে মনে ডৰি তাক নাই সৰি,
ইন্দ্ৰজিত পঠাইলেক॥
