পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১০৫

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

পদ যুগৰ কত ভকত মনোময়।
ধ্বজ বজ্ৰ পঙ্কজ অঙ্কুশে সুশোভয়॥

পদ্মলতা বিম্ব ওষ্ঠ ধৌত দন্ত পান্তি।
স্বভাৱে ঈষৎ হাস মূখ চন্দ্ৰ কান্তি॥
ধনুৰ্ব্বেদ সাৰঙ্গ প্ৰকাশে হাতে যাৰ।
সৰ্ব্বদা তোমাৰ শোকে কৰন্ত ফোকাৰ॥

ফল মুল ভোজনত চাৰি দিন অন্তে।
প্ৰশ্ৰবণ গিৰিত আছন্ত এহিমতে॥
এহি বুলি হনুমন্তে ৰামৰ আঙ্গুষ্ঠি।
দিলন্ত সীতাৰ হাতে হুয়া মহাতুষ্টি॥

লৈয়ো সীতা শান্তি মোৰ কথাৰ প্ৰমাণ।
মানস শিলাৰ ফোট দিলা যিতে থান॥
ইতো গোপ্য সঙ্কেত কহিয়া পঠাইলন্ত।
তোৰা দুই বিনে আক আনে নজানন্ত॥

স্বামীৰ অঙ্গুষ্ঠি পাই হৃদয়ত লৈয়া।
বুকে মুষ্ঠি দিয়া আই বিস্তৰ কান্দিলা॥
শুনা বাপু বানৰৰ ৰাজা বুলি যাক।
তান কেন মন আছে আমাক নিবাক॥

অঙ্গদ সুসেন নল নীল জাম্বুৱন্ত।
আমাক নিবাক তেসম্বেকি আলোচন্ত॥
লক্ষণে বা কি বোলন্ত কহ হনুমান।
ইতো দুঃখ শোক কি কৰিবা অৱসান॥

কিমতে ধৰিবো জীৱ প্ৰাণ স্বামী বিনে।
কতো বোলে প্ৰাণ ত্যাজো কি কাৰ্য্য জীৱনে॥
হেন শুনি হনুমন্তে বুলিলা বিনাই।
সত্যে সত্যে সবে মোক দিয়াছা পঠাই॥

তোমাক নিবেক দুষ্ট ৰাৱণক মাৰি।
অঙ্গীকাৰ কৰি আছা ৰাঘৱ মুৰাৰি॥