পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১০২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

স্বামীৰ চৰণ দুই চিন্তন্তে আছন্ত।
মাথে একাছলা বিক্তে ভূমিতে লুণ্টন্ত।
দেখি বায়ুপুত্ৰৰ বিস্ময় ভৈল মন।
ভালেতো আকুল প্ৰভু ৰঘুৰ নন্দন।।

নাৰীৰ এনয় ৰূপ নতু দেখি শুনি।
আবে কোন কাৰ্য্য কৰো আছা মনে গুণি।।
ৰাত্ৰি গোট প্ৰভাত ভৈলেক দেখো হেৰ।
ৰাক্ষসে দেখিলে কাৰ্য্য হৈবে অথন্তৰ।।

এহি বুলি বায়ুসুত কৰি নিজ মায়া।
সিঙ্গ পাতে আৰ ভৈল অল্প কৰি কায়া॥
প্ৰভাততে দশগ্ৰীব আইলা সীতা ঠাৱে।
বহুবিধ মিনতি বোলয় নানা ভাৱে।।

শুনা প্ৰাণেশ্বৰী সীতা জনক নন্দিনী।
ত্ৰিভুবনে তোক সম নাই কোনো জনী।।
মই ত্ৰৈলোক্যৰ ৰাজা মোক স্বামী বৰ।
বনবাসী ৰাম তপস্বীক পৰিহৰ।।

মন্দোদৰী আদি মোৰ যত পটেশ্বৰী।
সবাহাঙ্কে দিবোহো তোমাৰ দাসী কৰি।।
সুবৰ্ণ মাণিকে তনু মণ্ডিবো তোমাৰ।
মই দাস ভৈলো ৰাখা প্ৰাণক আমাৰ।।

হেন শুনি সীতা শান্তী অধোমুখ কৰি।
বুলিলা কঠোৰ কৰি সহিতে নপাৰি।।
মই পতিব্ৰতাৰ মৰ্ম্ম জনা আসি।
অধৰ্ম্মৰ ফলে বেটা যাইবি তই নাশি।।

মোৰ অলঙ্কাৰ তেৱে সমস্তে হোৱয়।
তোৰ দশশিৰ যেৱে ৰাঘৱে কাটয়।।
ৰাম মত্তসিংহ তুই শৃগাল পাপিষ্ঠ।
গৰুড়ৰ ভাৰ্য্যাক কাকৰ হৱৈ আশ।।