পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৯৩

১১১২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

বিশেষত তোৰ মোৰ চিনা জনা নাই।
নোহ কুটুম্বিত ইষ্ট মিত্ৰ বাপ ভাই॥
তই পশু মই পক্ষী কিসৰ সম্বন্ধ।
ইথানক তই আসিলিহি কোন গন্ধ॥

ভক্ষ্য ভক্ষকৰ কৈত মিত্ৰৱতি আছে।
আগে মিত্ৰ কৰি তাৰ মাংস খাই পাছে॥
এহি দুইৰ কোন কালে নাহিকে বিশ্বাস।
যাক যৈতে পাৱে ছলে বলে কৰে নাশ॥

তই মোৰ স্থানে কিয় আসিলি দুৰ্জ্জন।
জানিলো আসিলি শিশু পক্ষী খাইবে মন॥
যাৰ বাপ মাৱ ঘৰ বাড়ী নেদেখয়।
ইষ্ট মিত্ৰ আদি চিনা জনা নাহিকয়॥

যাৰ ভাই বংশ আদি গোষ্ঠী নিচিনয়।
শাস্ত্ৰে কহি আছে সেই মিত্ৰ যোগ্য নয়॥
আছোক কৰিব মিত্ৰ থানক নেদিব।
তাহাৰ সহিতে একে স্থানে নথাকিব॥

এহি বুলি মহাক্ৰোধ কৰিয়া গৰ্জ্জন্ত।
হেন দেখি দীৰ্ঘকৰ্ণ মনত গুণন্ত॥
কেন মতে প্ৰাণ ৰাখোঁ গৃধ্ৰৰ হাতত।
এহি বুলি শকুনক মাতিল তাৱত॥

শুনিয়োক পক্ষীৰাজ আমাৰ বচন।
মই দাস প্ৰতি ৰাগ কৰা সম্বৰণ॥
মহা ক্ষেমাৱন্ত তুমি পুৰুষ মহন্ত।
মই অধমৰ দোষ ক্ষমিবে লাগন্ত॥

কোন নো দুঃসহ আছে ক্ষমী পুৰুষৰ।
কোন নো অকাৰ্য্য আছে দুৰ্জ্জন জনৰ॥
নেদো হেন কোন বস্তু আছয় দাতাৰ।
কোন তাৰতম্য সম দৃষ্টি আছে যাৰ॥