পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p1.pdf/৫৭১

৫৭১

ভাগৱত ৰত্ন।

যাৰ যি অভীষ্ট তাক তাকে দেই দান।
পৰম সুলভ নাহি যাহাৰ সমান॥
সবাৰো উপৰি ইতো বিৰাজে প্ৰকটে৷
কৰিয়ো আশ্ৰয় তান চাপিয়া নিকটে॥
ইতো ভাগৱতৰ লক্ষণ দশ গুটি।
পৃথকে পৃথকে তাক কহিবো প্ৰকটি॥
সৰ্গ যে বিসৰ্গ স্থান অপৰ পোষন।
ঊতি মন্বন্তৰ আৰু ঈশানুকথন॥
নিৰোধ মুকুতি আৰু জানিবা আশ্ৰয়।
এ দশ লক্ষণে মহা পুৰণ বোলয়॥
পৰম ঈশ্বৰে প্ৰকৃতিক কৰি দ্বাৰ।
মহত্তত্ত্ব পঞ্চ মহাভুত অহঙ্কাৰ॥
ইন্দ্ৰিয় সকল পঞ্চ তন্মাত্ৰা নিচয়।
স্ৰজিলেক মানে তাক সৰ্গ বুলি কয়॥
ব্ৰহ্মা স্বয়ং স্ৰজিলেক যতেক পদাৰ্থ।
তাকেসে বিসৰ্গ বোলে কহিলে যথাৰ্থ॥
স্ৰজন কৰিল জীব জন্তু যত মান।
কৰিলেক যাৰ যিবা নিয়ম বিধান॥
তাৰ দ্বাৰা সৃষ্টিৰ উৎকৰ্ষ বিদ্যমান
ভৈল যিবা জানিবা তাহাৰ নাম স্থান॥
সৃষ্টিত আছয় যত শ্ৰেষ্ঠ ভক্তগণ।
তাহাক যি অনুগ্ৰহ সেহিতো পোষন॥
কৰ্ম্মৰ যি শুভাশুভ বাসনা আছয়।
তাহাকে বোলয় ঊতি জানিবা নিশ্চয়॥
ঈশ্বৰ কৃপা প্ৰাপ্ত যত সাধুচয়।
তাসম্বাৰ ধৰ্ম্মকেসে মন্বন্তৰ কয়॥
বিষ্ণু বৈষ্ণবৰ যত চৰিত্ৰ শোভন।
তাহাকে বোলয় জানা ঈশানু কথন॥
প্ৰলয়ৰ অন্তে প্ৰভু দেৱ নাৰায়ণ।
যোগ নিদ্ৰা বিস্তাৰিয়া কৰন্ত শয়ন॥