তাৰ যেন মত ভেদ কহিবো তোমাত।
ৰজো গুণ হন্তে কাম ক্ৰোধ হৌৱে জাত॥
ক্ৰোধৰ উৎপত্তি স্থান জানিবাহা কাম।
যদি বোলা কিছুদিয়া কৰো উপশাম॥
কাম সম ভক্ষক যে ত্ৰিভুবনে নাই।
যত দিয়া মানে তাৰ তৃষ্ণা বাঢ়ি যাই॥
যদি বোলা প্ৰিয়বাক্য কৰে উপশম।
প্ৰিয়ত নাহিকে তুষ্ট দুষ্ট পাপী কাম॥
বিষয় লগৰ শত্ৰু জানিবা নিশ্চয়।
যেন অগ্নি ধূম দুয়ো সঙ্গে জাত হয়॥
যাতে ধূম তাতে অগ্নি একে লগে থাকে।
পৰম তেজস্বী অগ্নি তভো ধূমে ঢাকে॥
যেন শিশু থাকৈ দেখা মাতৃৰ গৰ্ভত।
জালময় চৰ্ম্মে দেখা নেদয় অঙ্গত॥
শৰীৰত থাকি দৃষ্টি কৰয় নিৰ্ব্বন্ধ।
চক্ষু থাকে তথাপিতো যেন ভৈল অন্ধ॥
সেহিমতে কাম ক্ৰোধে আবৰয় জ্ঞান।
কামক পৃৰিবে লাগি কাৰ আছে প্ৰাণ॥
দুঃখৰূপে পোৰাৱয় অনল সমান।
দুইতো পৰে সংসাৰত বৈৰী নাহি আন॥
যত কাষ্ঠ দেই আনি অগ্নিৰ উপৰে।
অধিকে জ্বলিয়া থাক পুড়ি ভস্ম কৰে॥
মন বুদ্ধি ইন্দ্ৰিয়ক কাম অধিস্থান।
কাম বৃদ্ধি কৰিবাৰ তিনিয়ো প্ৰধান॥
হেনজানি মোহে যাৱে নুহি পাৱে লাগ।
মন বুদ্ধি ইন্দ্ৰিয়ক নিয়মিবে আগ॥
শাস্ত্ৰ গুৰু উপদেশে যেন ভৈল বোধ।
সেহি জ্ঞান-খড়গ ধৰি ছেদা কাম ক্ৰোধ॥
শৰীৰত চাহি শ্ৰেষ্ঠ যত ইন্দ্ৰিগণ।
ইন্দ্ৰিয়ত কৰি শ্ৰেষ্ঠ জানিবাহা মন॥
পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p1.pdf/৫৬৮
অৱয়ব
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৫৬৮
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।