________________
অসমীয়া সাহিত্যৰ ঢানেকি। কবিতে সানি নিশ্চয় কবিলো; ৰাজ্য সুখ লোভে স্বজন বধিতে উদ্যত হৈলো; এমনে মহাতাপকৰি মবিতে নিশ্চয় কৰন্ত। মঞি অস্ত্ৰ নধবি মেনে হো, তেবে যদি দুৰ্য্যোধনাদি অস্ত্ৰ ধবি মোকে বধে তেৰে মোৰ মহাপ্ৰিয় হয়, যাতে পাপ নিসিজিব। সঞ্চয়ে কহন্ত, জানা ৰাজা যুদ্ধৰ সমুখত তাৰ্জনে এই বাক্য বুলি ধনুশৰ এড়ি শোকে কম্পিত হৈয়া বগৰ উপৰতে বসিলা। হে শ্ৰীকৃষ্ণ মোৰ পৰম গুৰু আন্তৰ্যামী হৃষিকেশ তুমি যি কাইল। আমি তাকেসে কবি, এতেকে আমাৰ কিছো স্বতন্ত্ৰ নাই। হাক আপুনি জানি নিজ গুণে সন্তোষ হুয়া কিছে। কৃপা কৰা। যেমন সাধু সঙ্গত তযু গুণ গাইতে পাৰে।। তোমাৰ চৰণ পদ্মত মনে সহস্ৰ কৌটিৰৰ দণ্ডৱত কৰো। সামাজিক ডাকি হবিবোল হবি। দ্বিতীয় অধ্যায়। পাচে কি প্ৰৱৰ্তিল এই অপেক্ষাত সঞ্জয়ে কইন্ত, জানা ৰাজা, এমনে অৰ্জুন কৃপায়ে ব্যাপ্ত হুয়া শোকলোতকে আকুলনেত্ৰ হুয়া খেদ কবিকে অৰ্জুনক মধুসূদন ভগৱন্তে বুলিৰে লাগিল।। হে পৰন্তপ সখি, এই যুদ্ধসঙ্কটত কেনে তোমাৰ স্বতসে মোহ ভৈল, ক সাধুসবে নতো কবে, স্বৰ্গকে। নসাধে, অধৰ্ম্মে। হয়, অকীৰ্তিকে কবে। এতেকে তুমি কাতৰ নকৰিব। তোমত ই যোগ্য নহে। অন্যায় কাৰ্পণ্য এড়ি যুদ্ধক উঠা। অৰ্জুনে বোলন্ত হে মধুসূদন, মঞি কাতৰে যুদ্ধ এবিলো, ই নহে; কিন্তু অন্যায় দেখিসে নিবৰ্ত্তিলো, তাক শুন। ভীষ্মপিতামহ, দ্ৰোণগুৰু, দুইকে। পূজা কৰিতে লাগে; যাক বচনতো যুঝিম বুলিতে ভাল নহে, তাবাক কেমনে শৰে যুদ্ধ কৰিম? যদি বেলা তেবে তোমাৰ দেহযাত্ৰা ও মুহিবেক, তাত শুনা। পৰলোক তাহিত গুক বধ নকৰি, ইহলোকত ভিক্ষা ভোজনো উচিত হয়। গুৰুবধ কবিলে পুনু ইহলোকত কধিৰে লিপ্ত অৰ্থকামসব ভোজন কৰিম। যদি বোল। তেবে তাকে যুদ্ধত নিবৰ্তাৱা, সিয়ো নঘটয়। যুধিষ্ঠিৰৰ আগে ভীষ্মে কহিছা, তাৰ্থৰ দাস পুৰুষ, অৰ্থ কাৰো দাস নহে। আক তুমি সত্যে জানিবা। এতেকে অৰ্থ দিয়া কৌৰৰে আমাক বন্ধ কৰিছে, এহি হেতু জানি, তাৰা অৰ্থতৃফকুল হুয়া যুদ্ধ এৰিৰে নহে। এতেকে তাৰ বধ অৱশ্যে হৈব। যদি ধৰ্ম্মকে অঙ্গীকাৰ কৰে তথাপি আমাৰ জয় বা পৰাজয় অধিক তাকে। নজানো। আমাৰ জয়ো পুনু ফলত পৰাজয়সে হৈব। যাৰাক মাৰি আমৰ। জীবাক ইছা নকৰিম, তাবাসবে যুদ্ধত সমুখে আছে। আৰাক মাৰি আমি কেমনে
