________________
৪৯৬ অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি। বৈষ্ণৱ সবক, | কৃতাঞ্জলি কৰি, কহয় গোপাল মিশ্ৰ। মহা উচ্চ কবি, বোল হৰি হৰি, তবিয়োক ভবকৃচ্ছ। পৰম-ধৰ্ম্ম নিৰুপণ। লেঢাড়ি। ইতো শাস্ত্ৰ মহামুনি কৈলা, তাতে মহাধৰ্ম্ম থাপি মৎসব ৰহিত সাধু সৱে আক পাৱে। স্বৰ্গফল তেজে অনুক্ষণ, মোক্ষত্ৰে | তাৰা সৰে এ তা সবে মাত্ৰ আক ধৰ্ম্ম বুলি গাৱে। হতো শাস্ত্ৰ সত্য বস্তু কৱে, তিনি তাপ নিয়া দূবে যা নামত শ্ৰীমন্ত ভাগৱত নিৰুপম। আক শুনিক যিতো চাৱে, হৃদয়ে ঈশ্বৰ লা আন কোন ধৰ্ম্ম হইবেক ইহাৰ সম॥ অনুক্ষণ, মোতো যাহাৰ নাহি মন, স্বদয়ে ঈশ্বৰ লাগ পাৱে, গৱত ভৈলা ফুল গুৰু, ফল পান কৰা দিয়া মন, শাস্ত্ৰ-নিৰ্ণয়। চাৰি বেদ ভৈলা কল্পতৰু, ভাগৱত ভৈলা। শুক মুখ লাগি ভূমিত আছে পৰিয়া। অমৃত সমান স্বাদ ফল, সিঠা চাল নাহি। ব্ৰহ্মানন্দ ৰসে আছয় সদা ভৰিয়া॥ বসত চতুৰ যিতো জন, ফল পান কৰ ৰসময় ফল আসে বৈকুণ্ঠৰ পৰা। শিষ্য সবে ভৈলা শাখাচয়, তাতে ফল ল মোক্ষকে লভিব। ইতো ফল পান কৰ। একে শাস্ত্ৰ মাত্ৰ সাৰ ভৈলা, দেৱকী তনয়ে। | এক দেব মাত্ৰ দৈৱকী দেৱী কুমাৰ। কৰ্ম্ম এক মাত্ৰ সত্য হয়, তাহান সেৱাৰ মন্ত্ৰে। একমাত্ৰ কৃষ্ণ নাম সাৰে সাৰ। তাতে ফল লাগি নাভাগয়, ৱকী তনয়ে যাক কৈলা, হান সেৱাক শাস্ত্ৰে কয়,
