পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p1.pdf/৪৮৬

৪৮০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

ৰাজাৰো ভৈলেক আবে হেনসে বিলাই।
কৈক গৈলা দণ্ড ছত্ৰ লগে কোন যাই।।
ৰাজা হুই ভৈলি আবে দুষ্ট দুৰাচাৰ।
ৰাজ ধৰ্ম্ম এৰি ভেলি পৃথিবীৰ ভাৰ।।

কতোকাল জাঁৰি বুলি কৰিলি আগ্ৰহ।
অনেক প্ৰাণীক তই কৰিলি নিগ্ৰহ।।
অন্যায়ে দণ্ডিলি কতো ধনৰ লোভত।
মই বৰ ৰাজা হেন দেখায়া লোকত ।।

প্ৰাণী বধ কবি পাপ কৰিলি দুৰ্ঘোৰ।
লোকৰ সৰ্ব্বস্ব মানে সবে বোলা মোৰ।।
সুবৰ্ণ ৰজত মণি যত অলঙ্কাৰ।
পৰক নিগ্ৰহি কতো আনি হেমহাৰ।।

আপুনাৰ ভাৰ্য্যা পুত্ৰ কৰিলি মণ্ডিত।
লোকৰ নিগ্ৰহে কাৰ্য্যে বোলাৱে পণ্ডিত।।
আপুনাৰ জীৱনৰ নাই ঠান ঠিতি।
আৰু ৰাজ্য লৈবো বুলি মনে থাকে চিন্তি।।

যত ৰাজা আছে মানে সবাকে জিনিবো।
কাটি মাৰি তাৰ ৰাজ্য সবে কাঢ়ি লবো।।
পৰৰ ছিদ্ৰক চাই আছিলি পামৰ।
সৰ্প মণ্ডলৰ যেন ভৈলে পটন্তৰ।।

একগোট বেঙ্গ আছে আহাৰক চাই।
তাকে খাইবে লাগি এক সৰ্প গোট যাই।।
ময়ুৰে সৰ্পক খেদি যাই খাব মনে।
ময়ুৰক দেখি ব্যাধে ধনুক সন্ধানে।।

ব্যাধক দেখিয়া ব্যাঘ্ৰ যাই পাচে পাচে।
ব্যাঘ্ৰৰ ছিদ্ৰক চাই সিংহ গোট আছে।।
এহি মতে ছিদ্ৰ চাই সবে ভৈল হত।
তুমি সবে ৰাজাগণ ভৈলি সেহি মত।।