পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p1.pdf/৪৮৫

৪৭৯

বিষ্ণুপুৰাণ।

শুনিয়া বচন ভৈল মৃতক সমান।
নাহি মাত বোল কিছু নেদে সমিধান।।
বুলিবে লাগিল। যমৰাজা তাক চাই।
কৰিলি পাতক তই পৃথিবী যাই।।

পব দ্ৰব্য পৰ ভাৰ্য্যা হৰিলি পাপিষ্ঠ।
আপুনাৰ আপুনি তই চিন্তিলি অনিষ্ট।।
নাৰীৰ ৰূপক দেখি লৈলি তাৰ সঙ্গ।
অগ্নিত পৰিয়া যেন মৰয় পতঙ্গ ।।

ৰূপে বীৰ্যে বলে গবে মোহে ভৈলি অন্ধ।
পাপকেসে মাত্ৰ তই কৰিলি প্ৰৱন্ধ।।
পৰৰ বস্তুক বলে কৰিলি সম্ভোগ।
বাঢ়ি গৈল তোৰ মহাপাপ গৰ্ভৰোগ॥

বলে চলে আনি পুত্ৰ ভাৰ্যাক পুষিলি।
যেন বৰশিলা খণ্ড গলত বান্ধিলি।।
কৰিলি যতেক ধৰ্ম্ম সবে ভৈল ব্যৰ্থ।
নভৈল পুণ্যৰ হেতু পাপৰেসে পথ।।

তনু মন দ্ৰব্য যাৰ নোহে শান্ত শুদ্ধ।
দান তপে ধৰ্ম্মে তাক কৰয় বিৰোধ।।
যেন আৱা ঘটে থৱে দধি দুগ্ধ বৃত।
কিছু কিছু কৰি গ্ৰায়ি যাই নিতে নিত।।

ঘট ভাগি যাই দধি দুগ্ধ হোৱে নষ্ট।
সেহিমতে পুৰুষক ধৰ্ম্মে কৰে ভ্ৰষ্ট।।
যাৰ দ্ৰব্যে ধৰ্ম্ম কৰে সেই নিৱে হৰি।
মিছা কাৰ্যে দুখ পাৱে যেন বাত ভাৰি।।

সেই সময়ত ৰাজা দূতগণ লৈই।
যমৰ আগত পছে প্ৰবেশাইলা গৈই।।
কহিলা সমস্তে তাসম্বৰ বিচেস্তাক।
বুলিবে লাগিলা ৰাজা হাসি তাসম্বাক।।