বায়ুক বেগে চলয়ি পখীৰাজ।
তিল একে মিলল কামৰূপ ৰাজ॥
ফুঙ্কল শঙ্খ হৰি বাৰবাৰ।
শুনি দানৱক ভেল হৃদি বিদাৰ৷
জানল আৱল মাধৱ ধাই।
গবজে দানৱ যুধক লাই৷
সমৰক লাগি বজাৱয় ঢোল।
ধৰ ধৰ মাৰ মাৰ কৰে বহু ৰোল৷
ধাৱে সুৰ নৰকাসুৰ ৰাগি।
খাণ্ডা ফিঙ্কাৰয় কৃষ্ণক লাগি৷
হৰি টঙ্কাল সাৰঙ্গ ভিড়ি।
বৰিষল বাণ দৈত্যকহো পীড়ি৷
কাটল কন্ধ কান্ধ কৰ শিৰ।
মাৰল হৰি সব দানৱ বীৰ৷
খিদি পলাৱত অপৰ অসুৰ।
বাণ প্ৰহাৰিল মাৰল সুৰ৷
কোপে চক্ৰক্ষেপি জগন্নাথ।
কাটল দাৰুণ নৰকক মাথ৷
দেখি দেৱক উৎসুক বহুল।
বাৱে দুন্দুভি বৰিষয় ফুল৷
জয় জয় যাদৱ কৰে বহু ৰোল।
সমাজিক সব হৰি হৰি বোল৷
সে অসুৰ নৰকক মাৰি শ্ৰীকৃষ্ণ যশ সাধব দেখি দেৱ সব আনন্দে দুন্দুভি বজাই, জয়কৃষ্ণ জয়কৃষ্ণ বোলি শিৰে কুসুম বৰিষল। শ্ৰীকৃষ্ণ সভাৰ্য্যে আনন্দে বহল।
ততো বসুমতী পুত্ৰং পুৰঃ স্থাপ্য হতাত্মজং।
বিলপন্তী তদা কৃষ্ণং নত্বা প্ৰোবাচ দুঃখিতা॥
নৰক পুত্ৰ বধ ভেল দেখি বসুমতী পৰম সন্তাপে তাহেক পুত্ৰ ভগদত্ত শিশুক আগ কৰিকহো কৃষ্ণ দৰশন নিমিত্ত জৈচে চললি আহে লোক! তাহে দেখহ শুনহ নিৰন্তৰে হৰি বোল হৰি।
