১৯৬ অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি। শ্ৰীকৃষ্ণ ওহি পৰকাবে প্ৰিয়। সহিত পয়াণে চলৈছে। সে সময়ে নাৰদে আসি বোলল- | নাবদ। হে হবে তুহু সম স্ত্ৰী-জিত পুৰুষক বহু নাহি দেখি, যুদ্ধ সময়ে স্ত্ৰীক চোড়য়ে নাহি পাবহ। তুহু জগত গুক। তোহক যশ গাই তিনিলোকে যাও। অঃ হামাক লাজ ভেল! | শ্ৰীকৃষ্ণ। হে মুনিৰাজ! কি কব! বিজাতক নিমিত্ত সত্যভামা প্ৰাণ চড়িয়। উন্নিব নিৰ্বন্ধ কত সহব! | নাৰদ। হে কৃষ্ণ! কামাতুব পুৰুষক ঐচন হৱস্থা। স্ত্ৰী যে অজ্ঞা কৰে, সে আৱশ্যে কবিতে লাগে। হোক, সে কামৰূপ নৰকাসুৰক পাট, ওহি দ্বাৰিকা- হন্তে স্বভাৱে মাস চাৰিকেব পথ। স্ত্ৰী লৈয়া যাইহে বৎসৰ দুই ঢাবি পৱব। অঃ দেৱকাৰ্য্য ভল্ল সব সাধন। এক কৰ্ম বহ। তোবাৰ বাহন গৰুড় পখী- বাজ তাহেক আজ্ঞা বহ। তাহেব কন্ধে চড়িয়ে সবে গিয়া নৰকাসুৰক মাহ। শ্ৰীকৃষ্ণ। (সত্যভামাক প্ৰতি) আহে প্ৰিয়ে। মুনি ভল্ল কহল। সত্যভামা। হে স্বামি। হামোতে। পাৱে হাষ্ঠিতে পায়ে নাহি। শ্ৰীকৃষ্ণ। (বাহনক স্মবি) আহে গৰুড় পক্ষীৰাজ! সত্ত্বৰে আৱ! সত্ত্বৰে আৱ। সূত্ৰ। আহ আগত্যগৰুড়ো না কৃষ্ণং কৃতাঞ্জলিঃ। | মম স্কন্ধং সমাহ জহি পাপং দুৰাশয়ং। গৰুড়। হে স্বামি! হামি থাকিতে তুহু পাৱে বেড়াৱব। অঃ হামাৰ কন্ধে চড়ি পাপী নৰকাসুৰক বধ কৰো গিয়া। সূত্ৰ। তদন্ত শ্ৰীকৃষ্ণ সভাৰ্যে গৰুড়ক কন্ধে চড়ি পৰম লীলায়ে চললি। প্ৰাগজ্যোতিষং সোহতিজৱেন জায়য়া। সুপৰ্ণমাৰুহ যযৌ জনাৰ্দনঃ। ক্ষণেন সপ্ৰাপ্য পুৰং পৰেশে। মহোৎসৱং শঙ্খৰৱং চকাৰ। শ্ৰীকৃষ্ণ গৰুড় বাহনে বায়ুবেগে কামৰূপ পাই পাঞ্চজন্য ধ্বনি কয়ল। তাহে শুনি নৰকাসুৰ খেদি আৱল। শ্ৰীকৃষ্ণ তাহে জৈচে বধ কয়ল তাহে দেখহ শুনহ নিৰন্তৰে হৰি বোল হৰি। ৰাগ-কানাড়া। চললি গোবিন্দ গৰুড় কন্ধে নৰক মাৰিতে কয়লি প্ৰৱন্ধে।
