দেবী স্বামীত মহামান লভিয়ে অতি প্ৰসন্নমুখী হয়, শ্ৰীকৃষ্ণক প্ৰণামি বোলল-
সত্যভামা। হে স্বামী হামাক পাৰিজাত তৰু তুহু দিতে সত্য কয় বোল।
শ্ৰীকৃষ্ণ। হে প্ৰিয়ে! পাপী নৰকাসুৰে দেৱতাসক জিনিয়ে সৰ্বস্ব আনল। আগু তাহেক মাৰি দেৱকাৰ্য্য সাধো। পাছে পাৰিজাত আনো।
সত্যভামা। হাঃ স্বামী! উচিত কহল। আগু দেবকাৰ্য্য সাধি, সেহি যাত্ৰায়ে পাৰিজাত আনহ। হামু তোহাৰি সঙ্গে চলবো।
শ্ৰীকৃষ্ণ। হে প্ৰিয়ে! তোহো স্ত্ৰীজাতি। যুদ্ধ সময়ে যাহাত উচিত নহে।
সত্যভামা। হে স্বামি! হামাৰ বহুত সতিনী। ইবাৰ পাৰিজাত আনি কোন স্ত্ৰীক দেব, তাহে বুঝয়ে নাহি। হামু কদাচিতে তোহাৰি সঙ্গ নাহি চাউৰ।
শ্ৰীকৃষ্ণ। হে প্ৰিয়ে! তুহু যদি হামাক সঙ্গে চলব তব সত্বৰে সাজহ।
সূত্ৰ। কৃষ্ণমভেত্য ভগবান্ জগাদ নাৰদস্তদা।
জ্ঞাতঃ কিল ভৱা ভাৰ্যাভক্ত সন্তোষী কেশবঃ।
নাৰদ। ( সক্ৰোধমাহ) হে কৃষ্ণ! জানলো। তুহু স্ত্ৰীকলাবিদ দেৱকাৰ্য্য সব পৰিহৰল। তোহাক ভাৰ্যাক চাটু বুলিতে সব দিবস গেল।
শ্ৰীকৃষ্ণ। হে মুনিৰাজ! স্ত্ৰী জুজে সে না বুজে কা কৰব! কুমাৰীক হাত এড়াইতে নাহি পাৰি। হে মুনিৰাজ ঐ চলইচো। ক্ৰোধ নাহি কৰবি।
(ওহি বেলি অতি সত্বৰে চলল।)
সূত্ৰ। সহষমকৰোৎ কৃষ্ণঃ প্ৰয়াণং প্ৰিয়য়া সহ।
ধনুষ্টঙ্কাৰঘোষেণ দিশো দশ প্ৰকম্পয়ন॥
শ্ৰীকৃষ্ণ ধনুঃ টঙ্কাৰে দশেদিশ কাপাই প্ৰিয় সহিতে জৈচে পয়াণ কয়ল তাহে দেখহ শুনহ নিৰন্তৰে হৰি বোল হৰি।
ৰাগ ধনশ্ৰী-একতালি।
কয়লি পয়াণ যদুৰাই
কৰে সাৰঙ্গ সঙ্গে প্ৰিয়া চলি যাই।
পদ। শ্যামল অঙ্গে সুৰঙ্গ পীত বাস।
বিযুৰি উজোৰ নৱ ঘন পৰকাশ॥
অৰুণ চৰণ মণি মঞ্জীৰ কৰু ৰোল।
তাহে মজোক মন শঙ্কৰে বোল॥
