হাঙ্কীয়া নাট। . ১৯৩ ।। কদন কয় ) হে স্বামি হামু দুৰ্ভগীক কপট বাক্যে কত কদৰ্থনা কৰহ যে তোহোৰ প্ৰিয়তম কলিনী তাহেক সমাপ চলই হামাত কোন প্ৰয়োজন ঠিক। সন। ওহি বলি বহুত বিলাপ কয় কৃষক যে বোলল হেক দেখহ শুনহ নিৰন্তৰে হৰি বোল হৰি। | বাগ-গান্ধাৰ-জতিমান। সত্যভামা। কেশৱ হে বুজলোহে। তোহো, জানলোহো তুহে ব্যৱহাৰা। তাত যে চাতুৰি চোড়ি চলহু বহুৰী হৰি যাহা প্ৰিয়া ৰমনী তোহাৰ।। পদ। তোহাৰি কপট কৃষ্ণ নাবুঝি মানলো হামু এ নাহি সৌভাগিনী সম মোই। জৈচন পীৰিতি ৰীতি সবহি বিদিত ভেলিৰে আজু জানল মতি তোই। ওহি অপমানে প্ৰাণ নাহি ধৰবোহে মোৰে চোড়ল জীৱনকু আশা। আগু পিয়ুক পৰি বহু বিলপতি বালাৰে কহতু চৰণ দাসী ভাষা। হে স্বামি! হামু দুৰ্ভগ। সতিনীক তাধীন। তুহো হামাক কত যে কৰহ ওহি অপমানে হামু প্ৰাণ ৰাখব। তাঃ তব হামাক জীৱন ধিক। সূত্ৰ। ওহি বুলি দেবী কান্দি কান্দি মূচ্ছিত হুয়া পড়ল। কুন্ হাহাৰবং ৰামামালিঙ্গ্যাকুলমানসঃ। প্ৰিয়বাক্যৈস্তুতাং শান্তিং শান্তয়ামাস মাধবঃ।। তাহে দেখিয়ে শ্ৰীকৃষ্ণ হাহা বোলি বাহু মেলি ধৰল। প্ৰিয়াক দুখ দেখিয়ে মৰম চড়ল। কমল নয়ন ভবি ঝৰি বহে নীৰ। আলিঙ্গি প্ৰিয়াক ঢাপি ধাৰ কোৰ কৰিয়া আশ্বাস বচন বোলল। হে হে প্ৰাণপ্ৰিয়! শুন বাত। দেলহো নাহি তুহি পাৰিজাত। অত অপৰাধ সহব অবমেই। তব সম সৌভাগিনী নাই কোই।
