২১ অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি কগুখে নাৰীগণ মন্ত্ৰীক চাহাৱে। বেঢ়াৰ ওপৰে কত গভু বঢ়ায়ে॥ শূন্য যথে দেখি সবে কান্দিৰাক লৈলা। হা ৰাম লখাই গীতা এৰি কৈক গৈল। নিৰন্তৰে বেঢ়িয়া মন্ত্ৰী পাৰে গালি।। এৰি আইলি নামক চণ্ডাল পাপশালী। কিননা হিয়া খন তোৰ বসে গঢ়িল। ৰামক এৰিতে কেন মনত ফন্সিল। জানিলোহে ইতো ভৰতৰ তাৰি খাইল। স্কুলে নিয়া ৰামৰ বনত এৰি চাইল। নগৰ ৰাজ কৰি খেদাও ইহাক। মাৰ ঘৰ বুলিয়া গালি দেই জাক। কৰে হুলস্থুল বহু ক্ৰনৰ ৰোল। অন্তৰ পুৰত গৈয়া সঞ্চৰিল বোল। নিৰন্তৰে যতেক ৰাজাৰ মহাদই। ধৌলিৱৰ শিওৰত চৰিলন্ত গই। হাঁ ৰাম অনাথ আমাক কৰি গৈলি। দুখ নদী কৈকেয়ী তৰিয়া বাজ ভৈলি হৃদয়ত মেহেৰি গুছিল অনুৰাগ। আমি তৈলা কৈকয়ীৰ অষ্টমীৰ ছাগ আমি আপুতীৰ অৰূলীৰ লাঠি তুই। জল শূন্য তৰু যেন মৰিবাহে দুই পাছে মুমত সবে সুধিলন্ত কথা। কহিলা সুম সবে বন ব্যবস্থা। নীগণ পৰত শুনবে , কক্ষিন্তে সুমন্ত সাত বেবন্ধা প্ৰবেশ ছট ফট কৰে ৰাজা বসি আসন। অসুখ অশান্তি সুস্থ নাহিকে মনত। শূন্য :ৰখ দেখি তৈলা বিয়াকুল চিত। | আনৰ তে শোকে পৰিলা ভূষিত
