এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৮
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি
পাতত যি জমে পৰিশে লো্ন।
তাইৰ ঘৰত হৰিব সোণ॥
এক বুলিলে দুগুণ বোলে।
স্বামীৰ শয্যাক পাৱেৰে ঠেলে॥
দুনাই বুলিলে কৰয় খঙ্গ।
পণ্ডিত নৰে নকৰে ৰঙ্গ॥
অতি দীৰ্ঘ ভূঁজে হোৱয় ৰাণ্ডি।
যুপগ ভূজে জনিবা বান্দী॥
পিঙ্গটা নয়নে চঞ্চলা আতি।
কেবা নয়নে কুলটা জাতি॥
যাৰ পেট পিঠি উচ্চ ললাট।
তাইক দেখিলে চাৰিবা বাট॥
স্বামী বধে মাৰে দেওৰ।
ডাকে বোলে তাইক চাৰিয়ো নৰ॥
দিনত যিজনী থাকে ঘুমাই।
স্বামীক খঙ্গত বোলে বোপাই॥
ধৰণী কাম্পে পাৱৰ ঘাই।
জানিবা সিজনী স্বামীক খাই॥
নুকছে যিজনী স্বামীৰ পাশে।
পৰমুখ চাই মুচুকাই হাসে॥
ঘৰত ঢেকি পৰঘৰে যাই।
ডাকে বোলে তাইক পৰেসে বাই।
টিক বলধা ওলাই মাটি।
মাক ভালে জীয়েক জাতি॥
পৰ ঘৰ হন্তে ৰাখিব নাৰী।
তেবেসে ধৰ্ম্মক ৰাখিবে পাৰি॥
যিজনী নাৰী অতি দুৰে যাই।
সিজনী সতীৰ ধৰ্ম্ম নপাই॥
কথা কহিতে তোলয় হাসি।
ডাকে বোলে আমি ভাল নভাবি॥
