জয় শহিক চীনেকি। চিনি কম ম। | এ নি। এ কামখে দুফি শৈল। ত্ৰিশ তো সে খানে গল। এদেৱে ঋৰিল কে। ব্ৰিজ দেৱত ফেঞ্জ বিসি। ইতিকাৰ শাপ। কং ইতি দুলাৰ অল ইতি টা কি। গা। ইতি ৰৈ। এ ইতি তৰালীৰ শপত। ৰং তিনি। কং ৰং ৰুতে ফিং। ভিং ইতি কেন্দ্ৰ পালায় নমঃ। সূত্ৰ ঝাৰা। এ বিষ্ণু তিনিজন হৈ সাখি। মই অমুকীৰ গা ব্যয়ে ইখতি মিই মেৰী কাটি দিলা সুভ। মই আসুকীৰ আঠ ক্ষেত্ৰষ্ট্ৰি হিট লি ৰা ৰেীৰ পু। আকাশত দেবতাক বান্ধিলো জীম জৰি। পাজাল নাগিনী, সি এ কবি। অমুকীৰ গাৰ বান্ধিলো অনেক যতনে। ৰেীৰ চৰণ হে এক মনে। এহি গাঠি উপৰে যি কৰি যায়। খানি ব, আৰু কালিন চণ্ডী মাৰ। সবি ব্য মন্ত্ৰ এক দিন কাৰ্তি গণপতিৰ জন্ম লৈ। জন্ম হৈয়া যক্ষ ৰূপ দেখিল। প দেৰি ৰামোহিত ভৈলা মন। দুইকো যাই লংঘিলা তেতিক্ষণ। • পৰিলা . সৰি মুঠি দেবী আনি দিল সুবিসা বাটি। সেহি সৰিলাৰ জৰি তে। ত্ৰে বিজ্ঞাৰ ভাঙ্গিলা মেল। শুন সৰি তোৰ কলে জন্ম জাতি। মলয়া, গিৰি পৰতত তৈলা, উতপতি। সোনা লাল পাৰ কাল। কৈলাস গোনাই অবিল হাল। হাল বাহন্তে উঠিল মাটি। গজিল সঠিল মেদিনী ফাটি। চল সাৰি চল। দেৰকাৰ বৰ। যি ঠাই আছে নে বিষ্ণু কখেছি। আহক গৰি আনক দাম। গতীৰে কি কপি বধ। না পাও, শৰ পৰ। মহাদেৱৰ জ্বটা চিফস সুমৰ মাত। শীত আৰু ঘৰ কৰ। দেৰ ঋষিগণ ব্ৰহ্ম ঋষিগণৰ সত। এহি বাকল ৰেী আৰু বৰ ৰস। | দি বলি মন্ত্ৰ। যে নাত্ৰি এখানে পুলিশে চাট। পুৰে ধৰি প ৰে বলি, ক্ষিণে অৰি। আন ন গ নপৰেক লজি। আমু বলি
