অসমীয়া সাহিত্যৰ অধ্যয়ন
to অসমীয়া সাহিত্যৰ অধ্যয়ন কছু কমুৱা, “শিয়ালে কৰিব ‘হোৱা', মোৰ কোৱৰ ঐ, শিয়ালে কৰিব ‘হোৱা'। কালিন্দী ভোমোৰা হই, মোৰ কেঁৱৰ ঐ, পস্তুলাৰ গুৰিলৈ যোয়॥ এইখিনি ঘটনা উবা-অনিৰুদ্ধৰ পৰিণয়ৰ লগত মিলে। তাৰ পাছক কথাখিনি সহয়ে অনুমান কৰিব পাৰি ওপৰে উৰিলে তাকে নসবিলে পাখি। আজি কিছু কবি, কাশি কিছু কৰি, পস্তুলাক বনোৱা দেখি। পাগৰ নগৰখন কোবোকা-ফুককি লয় বৌ মাছে খোব। সেই কথা শুনি। বাপেক নৃপছিয়ে তললৈ কৰিলে মূৰ। পোৱালি হাঙ্গীৰে শুধ, ঐ গান্তক, পোৱালি হাতীযে শুল। ঘোৰ মাজনিশ। যুল-কাৰক, কোনে ধৰি দিলে চোৰ। কিনে বাহৰে উদাকৈ চেৰেকি, কিনো হবে লেটাই। ফুল কোঁৱৰক কোনে ধৰি নিলে, দিলেগৈ ৰজাক ভেটাই। পশু-পুৰাণৰ সাধুবোৰ অসমীয়াৰ দৰে ফৰাহী আদি সাহিত্যতো পাবলৈ আছে; কিন্তু ফুল-পুৰাণৰ এনে কাব্য বিল বুলিয়ে মনে ধৰে। পৰবৰ্তী অনা-গাভৰু আদিৰ গীত-কাব্যবোৰত মণিকোৱৰ-ফুঝোৱৰ প্ৰভাৱ পাহৰিব নোৱাৰি। সৌ-সিদিনালৈকে মুখে মুখে চলি অহা হেতুকে ইয়াৰ মূল ভাষা আৰু দুৰৰ বিষয়ে কোনো কথা ভাঠি কোৱা টান; কিন্তু ইয়াৰ বাহিক দুলড়ি বা ত্ৰিপদীৰ গঢ়ত পৰবৰ্তী যুগৰ অক্ষব-বুক্ত দুকৈ বা আদিম অনুস-প্ৰধান স্বৰ-বৃত্ত ছন্দৰ প্ৰভাৱ একেবাৰে অস্তমিত হোৱা নাই, তাক সহজেই কৰঃ পাৰি।