অসমীয়া সাহিত্যৰ অধ্যয়ন
সেউতী মালতী কাঠৰ পৰী-বোৰা সেউতী-মালতী দেও কি এবালে সেউতী মালতী মালিনীৰ শীত সেউতী মালতী কাঠৰ পখীঘোৰ। সেউতী মালতী মালিনীৰ বাৰীতে সেউতী মালতী কাঠৰ পৰীখোবা সেউতী মালতী ফুলনিৰ বাৰীতে বাটৰ বাটৰুৰাই ফুল-পুৰাণ— ফুলকোৱৰৰ গীত 89 টগৰ গুটিমাশী সৱেও মেলিলে শিপ। এষি লক্টোৰে মুখেৰে মালে শতা। টগৰ গুটিমালী। সদ্ৰেও মেলিলে পোখা, দেও দৰিকণা, মুটি দি এবালে শাল॥ টগৰ গুটিমালী সত্ত্বেও মেলিলে ভাল। পৰি ফুলকোৱৰে চৌপাশে পোনালে হাত- টগৰ গুটিমালী। সৱেও নেলিলে পাত | এৰি ফুলকেঁাববে চৌপাশে মাৰিলে বলি। টৰ গুটিমালী। সত্ত্বেও পলালে কপি। পৰি মুলঝোত্মৰে মিচিকাই পেলালে হহি। টগৰ গুটিখালী সৱেও নেলিলে পাহি। এবি মুলাবে চৌপাশে মাবিলে শূল। টগৰ গুটিমালী সন্ধেও মেলিলে ফুল। আছে খুলকেঁৱৰে ইপাহি সিপাহি লেখি। ফুৰ জন্মকে দেখি। কৰে হৰি হৰি ফুলনিৰ এনে অভাৱনীয় পৰিবৰ্তনৰ বাৰ্তা মালিনীয়ে পৰিহাল বুলি নাভাবি নোৱাৰিলে; তদুপৰি ফুলকোৱৰক দেখিও কেক্সপীষেবৰ ধুমুহা” নাটকত মিঞাই ফাৰ্দিনান্দক দেখি মনি, নে দেৱতা থিৰ কৰিব নোৱৰ অল্পখাত পৰিল। ই বোলে মালিনী, বাথ বছৰীয়া গবে ইউনি, ফুলৰ কথা শুনি মোৰ মুখ খোৱা, সি বোলে মালিনী, “তোৰ ভাল দশা হল। শুকান ফুলনি ফুলি তমস্কাৰ হল।” ফুলৰে বিচনি, ফুল সৰু সৰু চুং। মালিনী থাইৰে টিকি চাই উঠিলে থং। বুকুত ফু দিয়া, কিছলৈ চিছি হৰি। হল বাঘ বান, সৱে ঘুৰি খালে খবি। শল, সে বোপাই, মাছৰ কুমলীয়া শল। মাগিণীৰ চুঙ্গনি। মবি জহি-খহি গল॥ ফাল, বাই মালিনী, কলীয়া চেৰাৰে ফাল। ফুল মৰিব মাছৰ কুমলীয়া বাৰ বছৰীয়া ‘কলীয়া চেৱাৰে
