৪৬
অসমীয়া সাহিত্যৰ অধ্যয়ন
ছোৰাবৰ তেওঁৰ নেদেখা পিতাক পাৰস্য বীৰ ৰুস্তমক বিচাৰি দিগ্বিজয় কৰাৰ
দৰে বিচক্ষণ :
কৰে টাঙ্ টিঙ্,
কবৰহে শুনিছোঁ
খেদে গৰখীয়াই
বোপাইকে নেদেখি
কি মণি কলীয়া
ঘৰতে থাকি মোৰ
সেইনো কথা শুনি
বাপেৰ শতুৰুৱে
|
|
কৰে টাঙ্-টিঙ্,
বোপাই মণিকোঁৱৰ,
টাঙনি আতোলা,
গাকে নুজুৰায়,
হাও, নো মোৰ আই,
গাকে নুজুৰায়,
কাঁচন কুঁৱৰীয়ে,
ইয়াতে এৰিলে,
|
|
গঢ়ে বিনন্দীয়া ঢেঁকি৷
চকুৰে নাপালোঁ দেখি॥
খেদে গৰখীয়াই হই৷
মনতো জ্বলিছে জুই॥
কি মণি কলীয়া হাঁও৷
ভাটিলৈ ভটিয়াই যাওঁ॥
তললৈ কৰিলে মূৰ৷
তয়ো এৰি যাৱ মোক॥
|
তাৰ পাছত ফুলকোঁৱৰৰ আচৰিত আকাশী যাত্ৰা। সংগৃহীত তবোৰৰ
পৰা মুল গীতৰ এটি পৰিপাটি ৰূপ বিচাৰি লোৱাও কঠিন; কিন্তু কেনেবাকৈ
যদি ইয়াৰ মূলপাঠ কৰবাত থকা সম্ভৱ হলহেতেন, এংলো-ছেক্ ছন সাহিত্যৰ
বি-উলফ্, কাব্যৰ দৰে ই ভাৰতীয় সাহিত্যৰ এটি অপৰূপ বস্তু হলহেতেন।—
নেজৰ ছাটি মাৰি
জানিবি জানিৰি
কাঠৰ পখী ঘোৰাত,
আকাশে-পাতালে
দেও ৰি এৰালে
নগৰ সাত পাক
কাঠৰ পখী-ঘোৰা
মনিছে নমনে,
কাঠৰ পখী-ঘোৰাৰ
ছমাহৰ বাটকে
|
|
উঠিবি পখীৰাজ
কাঠৰ পখী-ঘোৰা
উঠি ফুলকোঁৱৰে
উৰাৱত কৰিলে,
দেও দৰিকণা,
উঠি পখী-ঘোৰা
পাই ফুলকোঁৱৰে
দেৱেও নমনে,
জেউতি চৰিলে
গই একেদিনে
|
|
মুখেৰে মাতিবি চিঁউ৷
তোৰ-মোৰ একেটি জীউ॥
মাৰি ছাবুকৰ ছাট৷
ধৰিলে আকাশৰ বাট৷
লুটি দি এৰালে শল৷
ছমাহৰ বাটলৈ গল॥
পিতাকৰ দেশকে এৰে৷
বিজুলী সঞ্চাৰে চলে॥
উৰি যাওঁ উৰি যাওঁ কৰে৷
মালিনীৰ বাৰীতে পৰে॥
|
ইউৰপীয় পুৰাণৰ বসন্ত-দেৱতাৰ আগমন বা ভাৰতীয় কবিৰ অকাল বসন্ত
স্ৰজনৰ দৰে এইখিনিৰ পৰাই অসমীয়া কবিৰ আদিম অভিনৱ জন-কল্পনাই
এনে অপৰূপ ৰূপ ধাৰণ কৰিছে যে তাৰ তুলনা দিবলৈ নাই।—