পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ অধ্যয়ন.pdf/৫৫

৪৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ অধ্যয়ন

ছোৰাবৰ তেওঁৰ নেদেখা পিতাক পাৰস্য বীৰ ৰুস্তমক বিচাৰি দিগ্বিজয় কৰাৰ দৰে বিচক্ষণ :

কৰে টাঙ্ টিঙ্, কবৰহে শুনিছোঁ খেদে গৰখীয়াই বোপাইকে নেদেখি কি মণি কলীয়া ঘৰতে থাকি মোৰ সেইনো কথা শুনি বাপেৰ শতুৰুৱে

কৰে টাঙ্-টিঙ্, বোপাই মণিকোঁৱৰ, টাঙনি আতোলা, গাকে নুজুৰায়, হাও, নো মোৰ আই, গাকে নুজুৰায়, কাঁচন কুঁৱৰীয়ে, ইয়াতে এৰিলে,

গঢ়ে বিনন্দীয়া ঢেঁকি৷ চকুৰে নাপালোঁ দেখি॥ খেদে গৰখীয়াই হই৷ মনতো জ্বলিছে জুই॥ কি মণি কলীয়া হাঁও৷ ভাটিলৈ ভটিয়াই যাওঁ॥ তললৈ কৰিলে মূৰ৷ তয়ো এৰি যাৱ মোক॥

 তাৰ পাছত ফুলকোঁৱৰৰ আচৰিত আকাশী যাত্ৰা। সংগৃহীত তবোৰৰ পৰা মুল গীতৰ এটি পৰিপাটি ৰূপ বিচাৰি লোৱাও কঠিন; কিন্তু কেনেবাকৈ যদি ইয়াৰ মূলপাঠ কৰবাত থকা সম্ভৱ হলহেতেন, এংলো-ছেক্ ছন সাহিত্যৰ বি-উলফ্, কাব্যৰ দৰে ই ভাৰতীয় সাহিত্যৰ এটি অপৰূপ বস্তু হলহেতেন।—

নেজৰ ছাটি মাৰি জানিবি জানিৰি কাঠৰ পখী ঘোৰাত, আকাশে-পাতালে দেও ৰি এৰালে নগৰ সাত পাক কাঠৰ পখী-ঘোৰা মনিছে নমনে, কাঠৰ পখী-ঘোৰাৰ ছমাহৰ বাটকে

উঠিবি পখীৰাজ কাঠৰ পখী-ঘোৰা উঠি ফুলকোঁৱৰে উৰাৱত কৰিলে, দেও দৰিকণা, উঠি পখী-ঘোৰা পাই ফুলকোঁৱৰে দেৱেও নমনে, জেউতি চৰিলে গই একেদিনে

মুখেৰে মাতিবি চিঁউ৷ তোৰ-মোৰ একেটি জীউ॥ মাৰি ছাবুকৰ ছাট৷ ধৰিলে আকাশৰ বাট৷ লুটি দি এৰালে শল৷ ছমাহৰ বাটলৈ গল॥ পিতাকৰ দেশকে এৰে৷ বিজুলী সঞ্চাৰে চলে॥ উৰি যাওঁ উৰি যাওঁ কৰে৷ মালিনীৰ বাৰীতে পৰে॥

 ইউৰপীয় পুৰাণৰ বসন্ত-দেৱতাৰ আগমন বা ভাৰতীয় কবিৰ অকাল বসন্ত স্ৰজনৰ দৰে এইখিনিৰ পৰাই অসমীয়া কবিৰ আদিম অভিনৱ জন-কল্পনাই এনে অপৰূপ ৰূপ ধাৰণ কৰিছে যে তাৰ তুলনা দিবলৈ নাই।—

মা‌লিনীৰ বাৰীত

পৰি ফুলকোঁৱৰে

ভৰিৰে মাৰিলে টিপ।