নোৱাৰিলো, কণমানি ল’ৰাটোৱেহে পাৰিলে। ৰজা আহি আমাক এটা এটাকৈ লেখ লব।
বাৰশতকৈ এটা বেছি ওলালে সুখেৰে এৰিবনে? আনহাতে বাৰশখন মুখ বন্ধ কৰি থোৱা
সহজ কথা নহয়। কেনেবাকৈ যদি ৰজাই গম পায় এটা এটাকৈ মূৰ কটা যাব। ভয়ত
সিহঁতৰ কলিজা শুকাল।
কথাবোৰ জয়নাথে শুনি আছিল। তাৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। ভাবিলে, তাৰ কাৰণেই এতিয়া বাৰশ লোকৰ প্ৰাণ যাব। বাৰশ লোকৰ জীৱন বচাবলৈ সি নিজৰ জীৱন দান দিয়াটোকে ভাল হ’ব বুলি ঠিক কৰিলে।
জয়নাথ মনে মনে মন্দিৰৰ ওপৰলৈ গ’ল আৰু জাপমাৰি প্ৰাণ বিসৰ্জন দিলে। চাৰিওফালে হৈ চৈ লাগিল। ৰখীয়া পৰীয়া ওচৰ চাপি আহিল। জয়নাথৰ মৰা শ দেখি সকলোৱে ইস্ আস্ কৰিবলৈ ধৰিলে। মন্দিৰৰ চৌহদত আপোনঘাতী কাম! আপোনঘাতী কৰ্ম পাপ কৰ্ম!
পাপকৰ্ম হোৱা বাবে মন্দিৰ অপৱিত্ৰ হৈ পৰিল। নিমিষতে কথাটো প্ৰচাৰ হৈ পৰিল। কাৰিকৰসকলৰ কষ্ট এনেদৰে অথলে যোৱাত সকলোৱে মৰাৰ সমান দুখ পালে। ভয় আৰু দুখত কাৰো মাত নোহোৱা হ’ল।
মন্দিৰ তেনেকৈয়ে পৰি থাকিল। কোনো পুৰোহিতে অপৱিত্ৰ মন্দিৰত পূজা-পাতল কৰাৰ ভাৰ নল’লে। মানুহবোৰেও মন্দিৰৰ আশে-পাশে যাবলৈ এৰিলে।
ৰজা বিমৰিষ হৈ পৰিল। তেওঁৰ সপোনৰ কথা মনত পৰিল। ভালকৈ বুজিব পাৰিলে আনক দুখ দি কৰা একো কামেই পূণ্য হ’ব নোৱাৰে। তাৰ ইঙ্গিত পাইও মন নিদিলে।
তেওঁৰ বৰ অনুশোচনা হ’ল।
ৰজাই ৰাজ কাৰ্য্যৰ ভাৰ প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ হাতত গতাই দি সন্ন্যাস ধৰ্ম গ্ৰহণ কৰিলে। বহুযুগ পাৰ হ’ল। সূৰ্য্য মন্দিৰ অৱহেলিত হৈ পৰি থকা আজিও আমি দেখিবলৈ পাওঁ।
⸻•••••••••••⸻
