গোটেই মন্দিৰটোৰ গাত—ভগৱানৰ লীলা, পূজা-অৰ্চনাৰ মূৰ্ত্তিৰ উপৰিও তেওঁলোকলৈ বাট চাই থকা খনিকৰসকলৰ পৰিয়ালৰ মানুহ, বালি, বোকা, শিল কঢ়িওৱাৰ দৃশ্য, নিশা যাপন কৰিবলগীয়া ঠাইত কেনেদৰে ৰান্ধি বাঢ়ি খাইছিল আদি সমস্ত দৃশ্যবোৰ নিখুঁট, নিমজ আৰু অতি মনোমোহাকৈ সৰু সৰু মূৰ্ত্তিৰে সজা হৈছিল।
চালে চকুত চমক লগা মন্দিৰটোত কেৱল মঙ্গল কলচী বহুৱাবলৈ বাকী। পিছে এটা ডাঙৰ পয়মাল লাগিল। বহু চেষ্টা কৰিও বিশ্বনাথে মঙ্গল কলচীটো বহুৱাব নোৱাৰিলে।
সেইসময়তে জয়নাথ গৈ পিতাকৰ ওচৰ পালেগৈ। পিতাকৰ বিপদ দেখি ক’লে— “পিতা মই কলচীটো বহুৱাব পাৰিম। তোমাৰ নক্সাটো মই মনপুতি চাইছো, আৰু সকলো কথা মনত আছে।”
কাৰিকৰসকলে বিশ্বনাথক ক’লে— “বাৰ বছৰ পূৰ হবলৈ মাথোন সাতদিন বাকী। নক্সা চাবলৈ ঘৰলৈও যাব নোৱৰা, জয়নাথকে কলচী বহুৱাবলৈ দিয়া ভাল হ’ব।”
জয়নাথে কলচী বহুৱালে।
বাৰ বছৰ পূৰ হ’বলৈ দুদিন বাকী। ৰজাই মন্দিৰ চাবলৈ অহাৰ কথা ঘোষণা কৰা হ’ল। চাৰিওফালে চোকা পহৰা ঠিক কৰিলে।
এটা নতুন সমস্যাই দেখা দিলে। সকলোৱে কবলৈ ধৰিলে— আমি কলচী বহুৱাব
