তুঙ্গা গিয়ানী। ক’লে— “মৰ্ত্যলোকত স্বৰ্গবাসী সকলৰ স্থান নাই। শুনা পাইছো ৰোগ, ভয়, দুখ আদি শান্তি বিৰোধ ব্যাধিবোৰৰ তাত বিচৰণ।”
ইমান সময়ে মনে মনে থকা বৰোদাই ক’লে-“আমি যদি মন কৰো মনে মনে এপাক গৈ চাই আহিব নোৱাৰো কিয়?”
তুঙ্গাই ক’লে— “ঋষিগণে গম পালে আমাৰ মহাবিপদ হ’ব পাৰে।”
বৰোদা সবাতোকৈ বুধিমতী। তাই ক’লে—“ঋষিসকল যেতিয়া ধ্যানত বহিব, আমি দেখোন তেতিয়াই সুযোগ ল’ব পাৰো।”
সিহঁতে কথাটো শুনি ভাল পালে। ঋষিসকল ধ্যানত বহালৈ বাট চাই থাকিল। এদিন সেই সুযোগ আহিল। সকলোৱে প্ৰথমে তুঙ্গাক পঠিয়াবলৈ ঠিক কৰিলে। বৰোদাই ক’লে— “তুঙ্গা, তুমি প্ৰথমে যোৱা। আমি ছেগ বুজি গৈ তোমাক লগ ধৰিম। কাৰণ একেলগে গোটেই কেইজনী গ’লে আনৰ চকুত পৰিব পাৰে।”
তুঙ্গা এদিন সুবিধা বুজি পৃথিৱীলৈ নামি আহিল। সিহঁতে পিতাকৰ গুণটো জানে। সেয়ে বৰষুণ হৈ পশ্চিমঘাট পৰ্ব্বতৰ গঙ্গামূলা নামৰ শৃঙ্গটোত নামিলহি। পৃথিৱীৰ ৰূপ দেখি তুঙ্গাৰ মনত অপাৰ আনন্দ লাগিল। মনৰ উলাহত তললৈ নামি আহিল। পাহাৰ, অৰণ্য, পথাৰ আদিৰ মাজেৰে আহি থাকোতে কুডলি নামৰ ঠাইখনৰ ঘাট এটাত ৰৈ থকা ভদ্ৰাক লগ পালেহি। দুয়োজনী নাচি-বাগি আগবাঢ়িল। সিহঁত গৈ এইবাৰ মহীশূৰ নামৰ ঠাইখন ওলালগৈ। তাতে শ্বৰাৱতী, কুমুদাৱতী আৰু বৰোদাক লগ পালে। সিহঁতৰ আনন্দৰ সীমা নোহোৱা হ’ল। উখল-মাখলকৈ দৌৰি, জপিয়াই আটাইকেইজনী যাবলৈ ধৰিলে।
এদিন ভদ্ৰাই ক’লে— “বাইটিহঁত, হান্দ্ৰি আৰু বেদৱতীও নিশ্চয় আহি ক'ৰবাত ৰৈ আছেহি। আমি বিচাৰি যাওঁ বলা।”
বৰোদাই শলাগিলে। ক’লে— “এৰাতো আমি সিহঁতকো সোনকালে লগ ধৰা ভাল হ’ব।”
গৈ গৈ সিহঁত নতুন ঠাই এখন ওলালগৈ। ঠাইখনৰ নাম আছিল অন্ধপ্ৰদেশ। দুদিনমান বিচৰাৰ পিছত দেখিলেগৈ দুয়োজনী ৰঙমনে ঘূৰি ফুৰিছে।
বায়েক ভনীয়েকহঁতক দেখি হান্দ্ৰি আৰু বেদৱতীয়ে সিহঁতৰ কাষ পালেহি।
