মই পিতাক মুখ দেখুৱাম কেনেকৈ?” এই বুলি পৃথিৱী এৰি পাতালপুৰীত সোমাই থাকিলগৈ।
কুশল নগৰৰ ধৰ্মপ্ৰাণ ৰজা বিদুৰ। তেওঁৰ পুত্ৰ সৎ অতি দয়াবান ৰাজকোঁৱৰ মহীৰমন। দ্বিজবৰ মুনিয়ে স্বৰ্ণময়ীৰ কথা কোৱাত ৰজাই আগ্ৰহেৰে মানি ললে। বিবাহৰ দিন ঠিক কৰি মুনি উভতি আহিল। কিন্তু তেওঁ স্বৰ্ণময়ীক ক’তো বিচাৰি নেপালেহি।
অৰণ্য আৰু পিতাকৰ কথা ভাবি স্বৰ্ণময়ীয়ে পাতালত সুখ নাপালে। অৰণ্যখন চাবলৈ বিয়াকুল হৈ উঠিল। যেতিয়া জন্মৰ ক্ষণটো আহিল তাই আৰু ৰ’ব নোৱাৰিলে। মাজনিশা মনে মনে এটি পানীৰ উঁহ হৈ পৃথিৱীলৈ ওলাই আহিল। ওলাই আহি জোনাকৰ পোহৰত অৰণ্যখন আৰু আশ্ৰমৰফালে ৰ’ লাগি চাবলৈ ধৰিলে। পিছদিনা ততাতৈয়াকৈ পুনৰ আহি পাতাল পালেহি।
প্ৰতি বছৰে জন্মৰ দিনা কেৱল বাৰ ঘণ্টাৰ বাবে আহি স্বৰ্ণময়ীয়ে পৃথিৱীখন চাই যাবলৈ ললে।
এদিন দ্বিজবৰ মুনিৰ চকুত কথাটো ধৰা পৰিল। তেওঁ পানীৰূপী জীয়েকক চিনি পালে। তেওঁ কৈ উঠিল— “হে পুত্ৰী, তুমি এনে জীৱন গ্ৰহণ কৰিছা কিয়? পৃথিৱীলৈ আহি মানৱধৰ্ম পালন কৰাহি।”
কিন্তু স্বৰ্ণময়ীয়ে ক’লে—“পিতা মই কলংকিনী হ’লো। তোমাৰ অমতত সূৰ্যদেৱতাই মোক জোৰকৈ বিবাহ কৰাই মোৰ অবিবাহিত জীৱন শেষ কৰিলে। মই কেনেকৈ পৱিত্ৰ মানৱ ধৰ্ম পালন কৰো? মোক জোৰ নকৰিবা।”
মুনিৰ মনত বৰ শোক লাগিল। তেওঁ ক’বলৈ ধৰিলে—“আই, তুমি কলংকিতা নোহোৱা। মই তোমাক বৰ দিছো, তুমি বছৰি যি পানীৰ ৰূপ লৈ আহিবা, তাত স্নান কৰিলে সকলো বৈকুণ্ঠগামী হ’ব। তোমাৰ এই এদিনীয়া পানীৰ ধাৰ স্বৰ্ণভাগা নামে জনাজাত হ’ব।”
আজিও মাঘমাহৰ শুক্লা পক্ষৰ ষষ্ঠী তিথিত বঙ্গোপসাগৰৰ কিছু নিলগৰ মুকলি ঠাইখিনি নিশা ১২ বজাৰপৰা পিছদিনা দুপৰৰ ১২ বজালৈ পানীৰে উপচি পৰেহি। সকলো মানুহে এই সময়খিনি পৱিত্ৰ বুলি ভাৱে আৰু অধীৰভাৱে অপেক্ষা কৰি থাকে।
⸻••••••••••⸻
