মৰিচীয়ো বুলিলন্ত কৰি কৰ যোৰ।
স্বামী বৰিবাক আইলো আশা কৰি বৰ॥
মিলোক আমাক যিবা দিলা চণ্ডশাপ।
ইহাৰ অন্তক দিয়া জগতৰ বাপ॥৪২০॥
কেনমতে মোক্ষ হৈবো কহিয়ো কাৰণ।
ভৰতে বোলন্ত ৰাম হৈৱন্ত যখন॥
ৰাম-লক্ষণ দুয়ো বনক যে যাইব।
শূৰ্পনখা ৰাক্ষসী যে তোৰ নাম হৈব॥৪২১॥
ৰামক বৰিতে স্বামী তাহতো যাইবি।
তৈতো আশা ভঙ্গ হৈয়া ৰামক নপাইবি॥
সীতাক খাইবাক হই যাইবি কোপমনে
কাটিবেক নাক-কাণ ধৰিয়া লক্ষণে॥৪২২॥
কৃষ্ণ অৱতাৰে জনমিবি মথুৰাত।
কংসৰায়ৰ দাসী হৈয়া থাকিবি তহিত॥
যোগাইবি চন্দন তই মহা ৰুচিকৰ।
কংস বধিবাক পাছে যাইবো দামোদৰ॥৪২৩
আসি ভৃত্য বাক্য সাফলিবে নাৰায়ণ।
ক্ৰীড়িবেক তোক পাছে দৈৱকী নন্দন॥
হইবেক ত্ৰিবক্ৰ নাম ইজন্মত তোৰ।
এহি খৰি গোট হৈব পাত্ৰ চন্দনৰ॥৪২৪॥
মই যিটো চন্দনক দিওঁ ঈশ্বৰক।
সেহিসে চন্দন তই দিবিহি কৃষ্ণক॥
শুনা সৰ্ব্বজনে ইটো কথা অনুপম।
পাতক চাৰোক ডাকি বোলা ৰাম ৰাম॥৪২৫
⸻
৬৮
