অমূল্য ৰত্ন
বাহিৰত বসুদেৱ মনত আছিলা।
শিৰভাগে দৈৱকীৰ গৰ্ভত পশিলা॥ ১৭৩
জন্মিবাক তাক পাছে দৈৱকী দেখিলা।
বসুদেৱে তাঙ্ক পাছে আগতে দেখিলা॥
পৰম বৈষ্ণৱ তেজ যাহত থাকয়।
নিজ ভক্ত পদ জানা তাহাতে ঘটয়॥ ১৭৪॥
বৈকুণ্ঠ নগৰী যিটো দ্বাৰ সাত খান।
গোপী সকলৰ সিটো ভৈলেক বসন॥
ভগৱন্ত দেৱ যেবে বাঁহী বাই যান্ত।
সেহি দ্বাৰ ঈশ্বৰৰ গাৱত লাগন্ত॥ ১৭৫॥
সেহিটো গোপীৰ যে দ্বাৰে বস্ত্ৰ ভৈলা।
এহি হেতু কৃষ্ণে জানা কান্ধে যে বহিলা॥
আপোনাৰ দ্বাৰ জানি বস্ত্ৰক লৈলন্ত।
কিঞ্চিতেকো মাত্ৰ জানা শঙ্কা নাহি আত॥১৭৬
মধুধজ নামে এক ব্ৰাহ্মণ আছিল।
বাঢ়য় হাজাৰ যুগ বিষ্ণুক পূজিলা॥
তথাপিতো হৰি তাত সন্তুষ্ট নভৈল।
হেন দেখি মধুধজে বাক্য যে বুলিলা॥ ১৭৭
কি হেতু প্ৰসন্ন মোত নোহা ভগৱন্ত।
হেন শুনি হৰি পাছে বেকত ভৈলন্ত॥
কিঞ্চিতেকো কোপে মধুধজে চাইলন্ত।
মনত অসুখে সিটো মৌনে ৰহিলন্ত॥১৭৮॥
তাহাঙ্ক চাহিয়া পাছে কৃষ্ণে বুলিলন্ত।
আত পৰ কোন আৰ কুবুদ্ধি আছন্ত॥
সৰ্পৰ যেহেন ক্ৰোধ তোহোৰ আক্ৰান্তি।
শুনি মধুধজে বুলিলন্ত মহামতি॥১৭৯॥
অনা দোষে তুমি মোক শাপিলা কিসক।
সৰ্প হুয়া দংশিববাহো তোমাক প্ৰত্যেক॥
