পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৯৬

   হৰহঁতে বিড়ি কিনি থাকোঁতেই দোকানৰ আগে দি মানুহ এটা যোৱা দেখি দোকানীয়ে মাতিলে,—“এই বুধু, এই ফালে আহ।”
   বুধু সোমাই আহিল। তাৰ গঢ়টো দেখিলে উৰিয়া যেন লাগে। দোকানীয়ে সুধিলে,-“কলৈ যাৱ?”
   বুধু৷ — গৰুকেইটা অহা নাই, তাকে বিচাৰিবলৈ।
   দোকানী।— আজি-কালি ঘৈণীয়েৰ পলায় নে নপলায়?
   বুধু৷ — সেই দিনাৰ পৰা পলোৱা নাই৷
   দোকানী।— তই তেন্তে মৰি বৰ ডাঙৰ কামকে কৰিলি।
   বুধু৷— নমৰা হ’লে তাইক ক’ত ঘৰ লোৱাব পাৰোঁ!
   দোকানী। তোৰ বুধিটো মই নশলাগি নোৱাৰিলোঁ। বাৰু যা।
   বুধু গ’ল। দোকানত থকা মানুহ কেইজনে কথাৰ একো মোৰ ধৰিব নোৱাৰিলে; তেওঁলোকৰ কৌতুহল জন্মিল। এজনে দোকানীক সুধিলে-“এইখন কি দোৱান দিলা, আমি দেখোন ততকে ধৰিব নোৱাৰিলোঁ। কথাটো কি?”
   দোকানীয়ে হাঁহি হাঁহি ক’লে,—"ই এটা মজাৰ ঘটনা। এই যে বুধু বোলা মানুহটো, তাৰ বাপেক আছিল বাগিচাৰ কুলি। ই সৰু থাকোঁতেই মাক-বাপেক বাগিচাৰ পৰা ওলাই আহে। এদিন ইয়াৰে মৌজাদাৰে পাই সিহঁতক লৈ গল আৰু, তেওঁৰ বাঁৰী এখনতে ঘৰ এটা সজাই থাকিবলৈ দিলে। সিহঁত তাতে থাকে মৌজাদাৰৰ খেতি-পথাৰ আৰু আন কাম-বন