পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৮০

৭৬

অদৃষ্ট

ৰামকো চপোৱা নাই, ছোৱালীৰ মালিকা তুমিয়েই। সেই দেখি আকোঁ এবাৰ কথাটো সুধিবলৈ আহিলোঁ ।
   হালি।-কিয় আপোনাৰ ভায়েকলৈ জানো কলিয়াবৰত ছোৱালী ঠিক হোৱা নাই? কালিলৈকে বিয়া বুলি শুনি- ছিলোঁ ।
   মদন।—হওঁতে ঠিক হৈছিল। পিচে হৈও নোহোৱা হ’ল ।
   হালি।—কিয় ?
   মদন।—নক’বা অাৰু! এনেয়ে বুঢ়ালোকে কৈছে নে বোলে অচিন কাঠৰ থোৰাকো নলগাব। মই অাক-তাক সুধি-পুচি, ছোৱালীও চাই ভালকে পালোঁ আৰু সেই দেখিয়েই খোজা-বঢ়া কৰিলোঁ৷ এতিয়া মূৰামূৰিত জানিব পাৰিলোঁ ছোৱালীৰ অান এজনৰ লগত কথা আছে। আন কি, বিয়াৰ বন্দবস্ত হোৱা শুনি পলাইছিলেই বোলে। বাপেকে ধৰি বান্ধিহে বিয়া দিব খুজিছিল৷ সেইবোৰৰ প্ৰমাণ মোৰ হাতত পৰিল৷ একো নজনাতে বিয়াখন হৈ যোৱা হলেও এক কথা অাছিল। এতিয়া জানি-শুনি তেনে এজনী ছোৱালী কেনেকৈ চপাই লওঁ। সেই দেখি বিয়া কৰোৱা নহয় বুলি খাটাং কৈ জনাই দিলোঁ।
   হালি।—তেনেহলে বিয়াখন ভাগিল।
   দিন।—এৰা, সেই হে তোমাৰ ওচৰলৈ আহিছোঁ৷ বিয়াৰ সকলো বস্তু যোগাৰ হৈ গ’ল, সেইবোৰ পেলনি নিয়াব