পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৬৩

***

নোচিৎ

   মণি৷ —শুনিছোঁ। অকল শুনাই নহয় দৰাকো লগ পাই অাহিছোঁ।
   ভূধৰ।–“ক’ত লগ পালা?
   মণিয়ে তেতিয়া কেনে অৱস্থাত, ক’ত দেখা পাইছিল, ডাক্তৰে কি কৈছিল,—সকলো কথা ভাঙি-পাতি ক’লে। ভূধৰ থৰ লাগিল। ভিতৰত কাৰবাৰ কান্দোন শুনা গ’ল। মণিয়ে ভূধৰক ক’লে,-“মই আজিয়েই বাগিচালৈ যাব লাগিব । সেইহে এতিয়াই মাত লগাবলৈ আহিলোঁ। এতিয়া যাওঁ।”
   ভূধৰ।—ভাল বোপা, যোৱা ।
   মণি গ'ল। ভূধৰ চিন্তাত নিমগ্ন হ’ল। ঘৈণীয়েকে ভিতৰৰ পৰা সকলো শুনিছিল| এতিয়া কান্দি কান্দি ভূধৰক ক’লে,—“ইমানকৈ চাই-চিতি আঁতি-গুৰি লৈ ইয়াকেহে কৰিলা! অইনৰ ছোৱালীৰ নিচিনা আলাইজাবৰী হোৱা হ’লেও এক কথা অাছিল। মোৰ ছোৱালীক ৰূপতেই পেলাব নে গুণতেই পেলাব । এতিযা সিহঁতক জনাই দিয়া। মই জীয়াই থাকোোঁতে মোৰ ছোৱালীক এনে মৰা মানুহ এটালৈ কেতিযাও নিদিওঁ। দিবৰ হ’লে মই বিহ খাই মৰিম৷ ”
   মালতীযে ঘটনাটো শুনি ভালকে পালে। যেনে তেনে বিয়াখন ভাগিলেই হয়, নাভাগিলেও এতিয়া পলাই গলে কোনেও দোষ দিব নোৱাৰে৷
   ভূধৰে সেই দিনা তেওঁৰ লগা-ভগা লোকসকলৰ লগত পৰামৰ্শ কৰিলে। বিয়ালৈ মাজত মাত্ৰ নদিন আছে, সকলো