পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩৫

***

বামুণ-শূদিৰ

ছোৱালীয়ে খাই থাকোতেই ছুই দিয়ে । তাৰ ফলত সি নিজে ঠেকেচা খায়েই, ৰূপাহীয়েও গালি খাব লগা পৰে । আন ফালে নৰাইৰো কিছু আহুকাল ওলাল। কেতিয়াবা অচিনাকী মানুহৰ আগতে ৰূপহীয়ে নৰাইক ককাই বুলি মাতে আৰু তাৰ পৰাই ৰূপহীৰ লগত তেওঁৰ সম্বন্ধটো প্ৰকাশ হৈ পৰে । তাত তেওঁ লাজ পায় ।
   দুয়ো পক্ষৰ এনে আহুকাল ঘটাত চেনিৰামহঁতে তাৰ পৰা আঁতৰিবলৈকে ঠিক কৰিলে ।
   এইটো সকলোৱে জনা কথা যে বামুণ-গাৱঁৰ ওচৰে ওচৰে একোখন বৰীয়া-গাওঁ আছে। ৰূপহী চেনিৰামৰ দৰে অৱস্থাত পৰা লোকসকলেই এনেবোৰ গাৱঁত থাকে । তেওঁলোকৰ বেচি ভাগৰে থকা ঘৰৰ ভেটিটোৰ বাহিৰে অান মাটি-বাৰী নাই । বামুণৰ ঘৰত হালোৱা-ৰোৱণী হৈ কোনো মতে পেট প্ৰবৰ্ত্তাই থাকে । নৰাই শৰ্ম্মাৰ গাৱৰ পৰা আধা মাইলৰ ভিতৰতে চৰকাৰী আলিটোৰ বিপৰীত ফালে এনে এখন গাওঁ আছিল। চেনিৰামহঁত তালৈকে যাবলৈ ওলাল। কিয়নো তাত আন নহলেও এখন নিজা সমাজ পাব । নৰাইৰ ওচৰলৈ গৈ চেনিৰামে ক’লে,—“আমি সৌ বৰীয়া চুবুৰীলৈ উঠি যাব খুজিছোঁ । মাটি দুকঠামান পাইছোঁ, পোন্ধৰ টকা লাগে । ঘৰটোও নিব লাগে । এয়ে সেয়ে দুকুৰিমান টকা লাগিব । আপুনি জানে দদায়েকৰ হাততে মোৰ দৰমহাৰ টকা জমা আছিল। এতিয়া তেওঁৰ সম্পত্তিৰ