ছোৱালীয়ে খাই থাকোতেই ছুই দিয়ে । তাৰ ফলত সি নিজে
ঠেকেচা খায়েই, ৰূপাহীয়েও গালি খাব লগা পৰে । আন
ফালে নৰাইৰো কিছু আহুকাল ওলাল। কেতিয়াবা অচিনাকী
মানুহৰ আগতে ৰূপহীয়ে নৰাইক ককাই বুলি মাতে আৰু তাৰ
পৰাই ৰূপহীৰ লগত তেওঁৰ সম্বন্ধটো প্ৰকাশ হৈ পৰে ।
তাত তেওঁ লাজ পায় ।
দুয়ো পক্ষৰ এনে আহুকাল ঘটাত চেনিৰামহঁতে তাৰ পৰা
আঁতৰিবলৈকে ঠিক কৰিলে ।
এইটো সকলোৱে জনা কথা যে বামুণ-গাৱঁৰ ওচৰে ওচৰে
একোখন বৰীয়া-গাওঁ আছে। ৰূপহী চেনিৰামৰ দৰে অৱস্থাত
পৰা লোকসকলেই এনেবোৰ গাৱঁত থাকে । তেওঁলোকৰ
বেচি ভাগৰে থকা ঘৰৰ ভেটিটোৰ বাহিৰে অান মাটি-বাৰী
নাই । বামুণৰ ঘৰত হালোৱা-ৰোৱণী হৈ কোনো মতে পেট
প্ৰবৰ্ত্তাই থাকে । নৰাই শৰ্ম্মাৰ গাৱৰ পৰা আধা মাইলৰ
ভিতৰতে চৰকাৰী আলিটোৰ বিপৰীত ফালে এনে
এখন গাওঁ আছিল। চেনিৰামহঁত তালৈকে যাবলৈ
ওলাল। কিয়নো তাত আন নহলেও এখন নিজা সমাজ
পাব । নৰাইৰ ওচৰলৈ গৈ চেনিৰামে ক’লে,—“আমি সৌ
বৰীয়া চুবুৰীলৈ উঠি যাব খুজিছোঁ । মাটি দুকঠামান পাইছোঁ,
পোন্ধৰ টকা লাগে । ঘৰটোও নিব লাগে । এয়ে সেয়ে
দুকুৰিমান টকা লাগিব । আপুনি জানে দদায়েকৰ হাততে
মোৰ দৰমহাৰ টকা জমা আছিল। এতিয়া তেওঁৰ সম্পত্তিৰ
পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩৫
নেভিগেশ্যনলৈ যাওক
সন্ধানলৈ যাওক
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধনত এটা সমস্যা হৈছে
***
বামুণ-শূদিৰ
