পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩৪

খোজাত আগ ছোৱাত কৈছিল,—“তোৰ হাতত থাকিলে খৰচ হৈ যাব, তাতকৈ মোৰ হাততে থাওক, পিচত একেবাৰেই নিবি।”
   ৰূপহীক গতাই দিয়াৰ পাচত কৈছিল,—“মোৰ গোটেইবোৰ সম্পতিয়েই দেখোন তহঁতৰ ৷ দৰমহাৰ নিমিত্তে ভাবিছ কিয়?”
   এনেকৈয়ে আৰু ডেৰ বছৰমান যোৱাত ভদ্ৰৰ মৃত্যু হ’ল । সম্পত্তিহে নালাগে চেনিৰামে পাবলগীয়া দৰমহাখিনিও নাপালে ।
   ভদ্ৰৰ উত্তৰাধিকাৰী হ’ল নৰাই শৰ্ম্মা । নৰাইৰ অৱস্থা আগেয়ে বৰ বেয়া আছিল ; ঘৈণীয়েক আৰু তিনটা লৰা- ছোৱালীৰে সৈতে কোনোমতেহে পেট-ভাতে খাইছিল । ভদ্ৰ মৰাৰ পাচতে নৰায়ে পোতৰ টকাখিনি খানি নিলে, মুঠতে আঢ়ৈ হেজাৰ পালে । টকাখিনি নিজৰ ঘৰলৈ নি তেওঁ মানুহক দেখুৱাই টকা বিচাৰি ঘৰৰ ভেটি গোটেইটো খানিলে । কিন্তু টকা ওলাব ক’ৰ পৰা ! যদিও নৰায়ে আগতে টকাখিনি সৰকালে, আন মানুহে টকাবোৰ কি হ’ল একো বুজিব নোৱাৰিলে । নৰায়ে এজন মানুহৰ পৰা টকাচেৰেক ধাৰ কৰি শাস্ত্ৰ-সমস্তকৈ পানীৰ দাঁতিতে দদায়েকৰ চুৱাটো গুচাই থ'লে । ”
   চেনিৰাম আৰু ৰূপহী তাত থকা টান হৈ উঠিল। ৰূপহীৰ লৰাটোৱে এতিয়া খোজ কাঢ়িব পাৰে ৷ সি কেতিয়াবা হঠাতে বামুণৰ ভিতৰলৈকে সোমাই যায়, কেতিয়াবা নৰাইৰ লৰা-