বিয়াৰ একো বন্দবস্ত নহ’ল । এনেতে এজন প্ৰাৰ্থী ওলাল ।
তেওঁ পাঁচ শলৈকে গা-ধন দিবলৈ গাত ল’লে । তেওঁৰ নাম
গদাধৰ শৰ্ম্মা, বয়স ৬৪ বছৰ । অলপ দিনৰ আগতে তেওঁৰ
ঘৈণীয়েক ঢ়ুকাইছিল । তেওঁৰ পো-জীৰ বাহিৰেও নাতি
নাতিনীও আছিল। এনেকুৱা বুঢ়াক সৰু ছোৱালীজনী দিয়াত
বহুতে আপত্তি কৰিছিল, কিন্তু ভদ্ৰই নামানিলে । ইমানখিনি
হাততে পোৱা টকা তেওঁ এৰি দিব পাৰে নে ! যদিও ভদ্ৰৰ
বয়স সত্তৰ আৰু চকু মুদিলে ধন-সম্পত্তি ভোগ কৰিবলৈ
কোনো নাই, তথাপি কেনেকৈ দুটকা বেচিকৈ পুতিব এয়ে
আছিল তেওঁৰ দিনে-ৰাতিয়ে চিন্তা । সেই কাৰণে তেওঁ কাৰো
কথালৈ কাণ নিদি গদাধৰ লগত জীয়েকৰ বিয়া দিলে আৰু
আগৰ জমা পোন্ধৰ শৰ লগত এই পাঁচশও লগ লগাই দুহেজাৰ
কৰি পাতিলে ।
জীযেকৰ বিয়াৰ দুমাহমানৰ পাচতে আঠাৱন বছৰ বয়সত
ভদ্ৰৰ ঘৈণীযেকৰ মৃত্যু হয আৰু ছোৱালী শান্তি হোৱাৰ
অাগতে গদাধৰৰো পৰলোক হয ।
জীযেকৰ বিয়াৰ পাচত ভদ্রই হিচাপ-কিতাপ কৰি দেখিলে
যে তেওঁ মাটিখিনি আধি নিদি নিজে হালোৱা ৰাখি খেতি
কৰোৱা হ’লে ইমান দিনে দুহেজাৰৰ ঠাইত কিজানি চাৰি
হেজাৰ পুতিব পাৰিলেহেতেন । ইয়াকে ভাবি তেওঁ সেইবাৰ
হালোৱা বিচাৰিলে আৰু বহুত দিন বিচৰাৰ পাচত এটা মানুহ
পালে। মানুহটোৰ নাম চেনিৰাম, বয়স কুৰিৰ ওপৰ । তাৰ
পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩২
নেভিগেশ্যনলৈ যাওক
সন্ধানলৈ যাওক
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
