পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩১

২৭

বামুণ-শূদিৰ

চেনিৰামৰ লগত নৰাই শৰ্ম্মাৰ এক প্ৰকাৰ সম্বন্ধও আছে৷
   নৰাইৰ ভদ্ৰ নামে এজন দদায়েক আছিল, বাপেক থাকোঁ- তেই বেলেগ । তেওঁলোকৰ অৱস্থা ভাল নাছিল । বেলেগ হওঁতে ভাগত এবিঘা বস্তি, এবিঘা ফৰিততি আৰু দুবিঘা ৰুপিত মাটি মাথোন পাইছিল ।
   বেলেগ হোৱাৰ পৰা কেনেকৈ ধন গোটাব এয়ে হ’ল ভদ্ৰৰ চিন্তা । সকাম-নিকামত যি চাউল-পাত, দান-দক্ষিণা, কাপোৰ কানি পায় তাৰেই তেওঁ গৃহস্থি চলায়, পাৰিলে দুই-এটকা জমাও কৰে । ৰুপিত মাটি দুবিঘা আধি দি যি ধান পায় তাক বেচি টকাকেইটা পুতি থয়।
   আগডোখৰত তেওঁৰ ঘৰত খাওঁতা গিৰীয়েক-ঘৈণীয়েক মাথোন আছিল, কোনো সন্তান নাছিল । ভাটী বয়সতহে তেওঁলোকৰ এজনী ছোৱালী জন্মে । তেতিয়াও ঘৰুৱা ব্যৱস্থা আগৰ দৰেই থাকিল ।
   ধানৰ দাম বঢ়া দেখি ভদ্ৰই নকৈ ছবিঘা ৰুপিত মাটি কিনিলে আৰু তাক আধি দি ধানৰ টকা পুতিবলৈ ধৰিলে ।    ছোৱালীজনীৰ নাম ৰূপহী । লাহে লাহে তাইৰ বিয়াৰ বযস চাপিল, প্ৰাৰ্থীও ওলাল। কিন্তু বহুত দিন দৰ-ভাও কৰোঁতেই গ’ল । প্ৰাৰ্থীসকলে ভাবে ভদ্ৰৰ অাৰু লৰা-ছোৱালী নাই যেতিয়া তেওঁৰ গোটেইখিনি ধন-সম্পত্তি ৰূপহীয়েই পাব । ভদ্ৰই ভাবে অলপ সৰহীয়াকৈ গা-ধন ল’ব পাৰিলে তেওঁৰ পোতৰ টকাৰ জোখ বঢ়াব পাৰিব । এনেকৈয়ে বহুত দিনলকৈ