পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/২৬

কিজানি কিবা হকা-বধাকে কৰে ! কিজানি তেওঁলোকৰ মত নাপায়েই অহা নাই!
   তেওঁলোকে এনেদৰে চিন্তা কৰি থাকোতেই হঠাৎ কোনো- বাই দুৱাৰত খুন্দিয়ালে ।
   সুভদ্ৰাই সুধিলে, —“কোন ? ”
   বাহিৰৰ পৰা উত্তৰ আহিল,—“আই, মই হে । মই দয়াৰাম । দুৱাৰখন মেলি দিয়ক ।”
   সুভদ্ৰা শোৱাৰ পৰা উঠিল, তুঁহ-জুই ফুৱাই চাকিটো লগালে । তাৰ পাচত লাহে লাহে দুৱাৰখন মেলি দিলে । দুৱাৰ মেলি যি দৃশ্য দেখিলে তাক তেওঁ সমূলি আশা নাছিল। তেওঁ দেখিলে দীঘল ডাঢ়ি-গোফ আৰু মুৰেৰে গেৰুৱা কাপোৰ পিন্ধা এজন বাবাজী, তেওঁৰ হাতত এডাল ত্ৰিশূল । সুভদ্ৰো ভয়ত পিচ হুঁহকি গ’ল । ভয় খোৱা দেখি বাবাজীয়ে ক’লে,-“আই ভয় নাখাব হাই-উৰুমিও নকৰিব, মই দয়াৰাম ।”
   এনেকৈ কৈয়েই বাবাজী সোমাই গ’ল আৰু ডাঢ়ি-চুলি সোলোকাই পেলালে ! সুভদ্ৰাই দেখিলে,-দয়াৰামেই হয় । তেওঁ সুধিলে,—“এইটো আকৌ কি ভেশ ？ ”
   দয়া । আই ! এটা বৰ ডাঙৰ ঘটনা হৈছে । সেইবোৰ পিচত ক’ম । মোক বৰ ভোক লাগিছে । অাছে যদি ভাত কেইটামান দিয়ক ।
   সুভদ্ৰা । ভাত আছে, কৰ্কৰাহে হ’ল ! হওঁতে ৰন্ধা