মাক মৰাৰ পাচৰ পৰাই তেওঁলোকৰ মাজত অলপ
আহুকালে দেখা দিলে আৰু সি দিনে দিনে বাঢ়িবলৈ ধৰিলে ।
লৰা-ছোৱালীকেইটা টেটুত লগাত সুভদ্ৰাই আগৰ দৰে কাম
কৰিব নোৱৰাত পৰিল । জালিয়ে হাল মেলি অাহি সলনি
নিদিলে তেওঁ পথাৰলৈ যাব নোৱাৰে । পথাৰলৈ নগলেও
সুভদ্ৰাৰ আজৰি নাথাকে । ধান বনা, পানী অনা, গোবৰ
পেলোৱা, ভাত ৰন্ধা অাদি গোটেইখিনি কামৰ ভাৰ তেওঁৰ
মূৰতে । তথাপিও সুমথিৰাৰ মনত অসন্তোষে দেখা দিলে ।
তাতে অকলশৰীয়াকৈ পাই গাৱঁৰ ৰোৱণীহঁতে ক’বলৈ
ধৰিলে,—“তই কুমলীয়া ছোৱালী, ইমানকৈ খাট কিয় ?
তহঁতৰ নো খায় কোনে । মতা-মাইকী এহাল খাবলৈ নো
কি ! সিহঁতৰ খায় এপালে, কাম কৰি মৰ তহঁত ।”
এনেকৈ লগনীয়া কথা শুনি সুমথিৰাৰ মন ভাগি গ’ল ;
আজি পেটৰ বিষ, কালিলৈ মূৰৰ কামোৰ ইত্যাদি আপত্তি
উলিয়াই পথাৰলৈ নোযোৱা হ’ল, হালিয়েও একো উপায়
নোপোৱাত পৰিল । ওচৰ-চুবুৰীয়াই ক’লে,-“তাই সৰু
ছোৱালী, ইমানকৈ খাটিলে বেমাৰ নো কিয় নহ’ব | তাতকৈ
তহঁত বেলেগ নহৱ কিয় ? সিহঁতে এপাল লৰা-ছোৱালীৰে
তহঁতক গৰুৰ দৰে বাই খাব অাৰু তহঁতে চামোন হৈ সিহঁতে
যি কয় তাকে কৰি যাবি । এইটো কি কথা ! আমি হ’লে
বেলেগ হোৱাহে ভাল দেখোঁ ।”
সেই একে মানুহেই আন ফালে জালিক ক’লে,-“বিয়া