পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/১৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
মৃতকৰ ইচ্ছা


   মাক মৰাৰ পাচৰ পৰাই তেওঁলোকৰ মাজত অলপ আহুকালে দেখা দিলে আৰু সি দিনে দিনে বাঢ়িবলৈ ধৰিলে । লৰা-ছোৱালীকেইটা টেটুত লগাত সুভদ্ৰাই আগৰ দৰে কাম কৰিব নোৱৰাত পৰিল । জালিয়ে হাল মেলি অাহি সলনি নিদিলে তেওঁ পথাৰলৈ যাব নোৱাৰে । পথাৰলৈ নগলেও সুভদ্ৰাৰ আজৰি নাথাকে । ধান বনা, পানী অনা, গোবৰ পেলোৱা, ভাত ৰন্ধা অাদি গোটেইখিনি কামৰ ভাৰ তেওঁৰ মূৰতে । তথাপিও সুমথিৰাৰ মনত অসন্তোষে দেখা দিলে । তাতে অকলশৰীয়াকৈ পাই গাৱঁৰ ৰোৱণীহঁতে ক’বলৈ ধৰিলে,—“তই কুমলীয়া ছোৱালী, ইমানকৈ খাট কিয় ? তহঁতৰ নো খায় কোনে । মতা-মাইকী এহাল খাবলৈ নো কি ! সিহঁতৰ খায় এপালে, কাম কৰি মৰ তহঁত ।”
   এনেকৈ লগনীয়া কথা শুনি সুমথিৰাৰ মন ভাগি গ’ল ; আজি পেটৰ বিষ, কালিলৈ মূৰৰ কামোৰ ইত্যাদি আপত্তি উলিয়াই পথাৰলৈ নোযোৱা হ’ল, হালিয়েও একো উপায় নোপোৱাত পৰিল । ওচৰ-চুবুৰীয়াই ক’লে,-“তাই সৰু ছোৱালী, ইমানকৈ খাটিলে বেমাৰ নো কিয় নহ’ব | তাতকৈ তহঁত বেলেগ নহৱ কিয় ? সিহঁতে এপাল লৰা-ছোৱালীৰে তহঁতক গৰুৰ দৰে বাই খাব অাৰু তহঁতে চামোন হৈ সিহঁতে যি কয় তাকে কৰি যাবি । এইটো কি কথা ! আমি হ’লে বেলেগ হোৱাহে ভাল দেখোঁ ।”
   সেই একে মানুহেই আন ফালে জালিক ক’লে,-“বিয়া