পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/১৫

সৰ্ব্বস্বান্ত

কৰিলে আৰু সুতে মূলে তিনি হাজাৰৰ ওপৰ টকা ডিক্ৰী পালে । কেঞাই ভগীৰামৰ সকলো স্থাবৰ অস্থাবৰ সম্পত্তি নীলামত দিলে, কিন্তু সিমান বেচি দামত লওঁতা কোনো নোলাল । অগত্যা কেঞাই সকলোখিনি নিজেই ৰাখি থ'লে ।
   ভগীৰামৰ আজি একো নাই, ঘৰৰ ভেটিটোও নাই । পুতেকক ধনী মানুহ কৰি যাব খোজোঁতে এতিয়া বাটৰ ভিকহু কৰিলে । কিয় এনে হ’ল ! তেওঁ তো কাৰো অন্যায় কৰা নাছিল । এয়েইনে বিধাতাৰ ন্যায় বিচাৰ ! এই দৰে ভাবি ভাবি তেওঁৰ মূৰৰ ঠিক নোহোৱা হ’ল, শেহত একেবাৰেই জলকা লাগিল। খোৱা লোৱাৰ খবৰ নাই, চকুত টোপনি নাই, আন নালাগে মানুহৰ লগত কথা পাতিবলৈকো এৰিলে । এনেকৈ এমাহমান যোৱাত এদিন অকস্মাতে তেওঁৰ হৃদযন্ত্ৰ বন্ধ হ’ল ; দুখ-যন্ত্ৰণাৰ অন্ত পৰিল ।
   দয়াৰামৰ বয়স এতিয়া তেইশ বছৰ । ইমান দিন পিতাকৰ পাখিৰ আঁৰত থাকি সংসাৰৰ একো ভু-ভা লোৱা নাছিল। পিতাকৰ মৃত্যুত তেওঁৰ মূৰত আকাশী চৰগ ভাগি পৰিল । মাটি গ’ল, সম্পত্তি গ’ল, শেহত পিতাকো গ’ল ; জগৎখনেই তেওঁলৈ অন্ধকাৰ হৈ পৰিল। কি কৰিব, কি নকৰিব একোকে ভাবিব নোৱৰা হ’ল । বায়েক-ভিনীহিয়েক আহি পিতাকৰ মুখৰ ছাই গুচালে । তেওঁলোকৰ লগতে দয়াৰামকো লৈ যাব খুজিছিল, কিন্তু তেওঁ সম্প্ৰতি যাব নুখুজিলে ।

________