পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/১২

অদৃষ্ট

   এনেকৈ ছবছৰ মানত তেওঁ সকলো খৰচ কৰিও আঠশ টকা জমা কৰিলে। দয়াৰামৰ বয়স তেতিয়া একৈশ বছৰ । তেওঁৰ প্ৰধান লক্ষ্য আছিল পুতেকক অলপ সৰহীয়াকৈ খেতিৰ মাটি লৈ দিয়া । সেই বাবে মাটিৰ অনুসন্ধান কৰি আছিল ।
   এনেকৈ ভগীৰামৰ জীৱনৰ আঢ়ৈ কুৰি বছৰ সুখ শান্তিতে পাৰ হ’ল । কিন্তু বিধাতাৰ ইচ্ছাত তেওঁৰ এই সুখ স্থায়ী নহ’ল । হঠাৎ মৰিয়া পৰি তেওঁৰ ভাৰ্য্যাই চকু মুদিলে, ভগীৰামৰ অন্তৰ ভেদি হাহাকাৰ উঠিল। কিছুমান দিনলৈ তেওঁ বৰ কাতৰ হৈ পৰিছিল, কাম-বন এৰি দিছিল ।
   লাহে লাহে ভগীৰামৰ শোক পাতলি আহিল, লাহে লাহে অাকৌ কামত মন দিবলৈ ধৰিলে । বহুতে তেওঁক আকৌ বিয়া কৰাবলৈ কলে, তেওঁ কিন্তু মান্তি নহল। এফালে তেওঁৰ পত্নীৰ স্মৃতি অন্তৰত জাগ্ৰত আছিল, আন ফালে বৃদ্ধস্য তৰুণী ভাৰ্য্যাৰ বহুতো বিষময় ফল তেওঁৰ জনা আছিল । লৰাটো- লৈকে বিয়া কৰাবলৈকো বহুতে উপদেশ দিলে। তেওঁ কলে,—লৰাৰ বয়স এতিয়াও কোমল, আৰু দুবছৰমান যাওক । ইয়াৰ ভিতৰতে পাৰোঁ যদি তাক অাৰু অলপ খেতিৰ মাটি লৈ দিওঁ, তেতিযা সেই মাটিৰ আৰ্জ্জনেৰেই সি মানুহ বোলাই খাব পাৰিব ।
   ভগীৰামৰ ঘৰৰ পৰা পাঁচ মাইল মান আঁতৰত এখন দ পথাৰ আছিল । তাতে হলি হাজৰিকা নামৰ এজন মানুহৰ আঠ পুৰা শালিতলী মাটি আছিল। সেই মাটিখিনি হাজৰি-