শ্ৰীশ্ৰী ৰামচন্দ্ৰৰ ধ্যান
কোমলাঙ্গং বিশালাক্ষমিন্দ্ৰনীলসমপ্ৰভম্।
পিতাম্বৰধৰং ধ্যায়েৎ ৰামং সীতাসমন্বিতম্॥
দক্ষিণাংশে দশৰথং পুত্ৰাবেক্ষণতৎপৰম্।
পৃষ্ঠতো লক্ষ্মণং দেৱং সচ্ছত্ৰং কনকপ্ৰভম্॥
পাৰ্শ্বে ভৰত-শত্ৰুঘ্নৌ তালবৃন্তকৰাবুভৌ।
অগ্ৰে ব্যগ্ৰং হনুমন্তং ৰামানুগহকাঙিক্ষণম্॥
প্ৰণাম
ৰামায় ৰামচন্দ্ৰায় ৰামভদ্ৰায় বেধসে।
ৰঘুনাথায় নাথায় সীতায়া পতয়ে নমঃ॥
দক্ষিণে লক্ষণো ধন্বী বামতো জানকী শুভা।
পুৰতো মাৰুতিৰ্যস্য ত্বং নমামি ৰঘুত্তম॥
ৰামস্তুতি
হে ৰাম পুৰোষোত্তম জানকীৰ পতি।
হে কেশৱ নৰহৰি অযোধ্যাৰ পতি॥
গোবিন্দ গৰুৰধ্ভজ হে দিনবন্ধু।
গুণনিধি দামোদৰ কৰুণাৰ সিন্ধু॥
মাধৱ শ্ৰীধৰ হৃষিকেশ জগন্নাথ।
হে কৃষ্ণ! কমলাপতি দ্বাৰকানাথ॥
সীতাপতি ৰঘুপতি শ্ৰীপতি যদুপতি।
বৈকুণ্ঠৰ অধিপতি অগতিৰ গতি॥
ত্ৰৈলোক্যৰ পতি লক্ষ্মীপতি ভগৱান।
সঙ্কটত প্ৰভু মোক কৰা পৰিত্ৰাণ॥
শ্ৰীৰাম অৱতাৰ
প্ৰকাশিত কৃপাময় ৰামচন্দ্ৰ দয়াময়
কৌশল্যাৰ হিতকাৰী।
হৰষিত ত্ৰিভুৱন মুনি ঋষি দেৱগণ
অদ্ভুত ৰূপে মনোহাৰী॥
লোচন অভিৰাম তণু যেন ঘণশ্যাম
স্বয়ম্ আয়ুধ ভুজচাৰী।
বনমালা ভূষণ পৰা যেন লোচন
অপৰূপ শোভা জ্যোতিধাৰী॥
কৰ যোৰে কৰো স্তুতি হে প্ৰভু ৰঘুপতি
দয়া কৰা হে দয়াময়।
বেদাদি পুৰাণে কয় জ্ঞানাতীত গুণময়
অন্তহীন গুণ কৃপাময়॥
আমি অতি তুচ্ছ নৰ তুমি দেৱ উচ্ছস্তৰ
জিনি আছা বিশ্ব চৰাচৰ।
কৰুণা সাগৰ ৰাম সৰ্বগুণ নিধি শ্যাম
শ্ৰুতি স্মৃতি জ্ঞানৰ আকৰ।
পূৰ্ণব্ৰহ্ম নাৰায়ণ তুমি নিত্য নিৰঞ্জন
সকলোৰে পূজ্য ত্ৰিভুবনে।
তযু শ্ৰীচৰণে প্ৰভু বাৰে বাৰে প্ৰণামোহো
কৃপাকৰা এই দীনজনে॥
প্ৰতি লোমকোপে তযু ব্ৰহ্মাণ্ড জিলিকে প্ৰভু
চাৰিবেদে এই কথা কয়।
অজ্ঞান অবোধজনে এই কথা নাজানিলে
ধীৰ মতি স্থিৰ হৈ ৰয়॥
অল্প মাত্ৰ মোৰ জ্ঞান নাজানোহো গুণ গান
তযু নাম অমৃত সমান।
ব্ৰহ্মা আদি দেৱগণ মুনি মুন ঋষিগণ
সদা কৰে তোমাৰেই ধ্যান॥
পঞ্চমুখে পঞ্চানন কৰে তযু গুণ গান
আনন্দত মত্তহৈ নাচে।
যি লীলা কৰা তুমি একোকে নাজানো আমি
অৱতাৰ পৃথিৱীৰ মাজে॥
শুনা সবে সাধুজন প্ৰফুল্লিত কৰি মন
ৰাম নাম লোৱা বাৰে বাৰে
এই স্তব পাঠ কৰি হৰি পদে লোৱা গতি
মুক্তিপোৱা এ ভৱ সাগৰে॥
শ্ৰীশ্ৰীৰামচন্দ্ৰ বন্দনা
আপদামপহন্তাৰং দাতাৰং সৰ্বসম্পদাম্।
লোকভিৰামং শ্ৰীৰামং ভূয়োভূয়ো নমাম্যহম্॥
ৰামায় ৰামচন্দ্ৰায় ৰাম ভদ্ৰায় বেধসে।
ৰঘুনাথায় নাথায় সীতায়াঃ পতয়ে নমঃ॥
নীলাম্বুজশ্যামল কোমলাঙ্গ, সীতসমাৰোপিত বামভাগম।
পাণৌ মহাসায় কচাৰুচাপং নমামি ৰামং ৰঘুবংশ নাথম্॥
ওঁ শ্ৰীৰামচন্দ্ৰায় নমঃ।
শ্ৰীহনুমান স্তুতি
হনুমানঞ্জনীসুনুং বায়ুপুত্ৰো মহাবলঃ।
ৰামেষ্ট ফাল্গুনসখঃ পিঙ্গাক্ষহমিত বিক্ৰমঃ॥
উদধিক্ৰমণশ্চৈব সীতাশোক বিনাশনঃ।
লক্ষ্মণ প্ৰাণদাতা চ দশগ্ৰীবস্য দৰ্পণা॥
এবং দ্বাদশ নামানি কপিন্দ্ৰস্য মহাত্মনঃ।
স্বাপকালে প্ৰবোধে চ যাত্ৰাকালে চ যঃ পঠেৎ॥
তস্য সৰ্ব ভয়ং নাস্তি ৰণে চ বিজয়ী ভবেৎ।
ৰাজদ্বাৰে গহ্বৰে চ ভয়ং নাস্তি কদাচন॥
হনুমান একনাম সকলোৱে কয়।
আন এক নাম তাৰ অঞ্জনাতনয়॥
বায়ুপুত্ৰ নাম তাৰ হয় তৃতীয়টি।
মহাবল নাম তাৰ হয় চতুৰ্থটি॥
ৰামেষ্ট তাহাৰ নাম হয় পঞ্চমতে।
ফাল্গুনসখা এক নাম হয় যে ষষ্ঠতে॥
সপ্তমে পিঙ্গাক্ষ নাম সকলোৱে ভণে।
অষ্টমে অমিত-বিক্ৰম সকলোৱে জানে॥
নৱমতে উদধিক্ৰমণে নাম তেওঁ ধৰে।
দশতে সীতাশোক বিনাশ যে কৰে॥
একাদশে লক্ষ্মণৰ হ’ল প্ৰাণদাতা॥
দ্বাদশতে তেওঁ দশগ্ৰীৱ দৰ্পহা॥
কপিন্দ্ৰে দ্বাদশ নাম যি পাঠ কৰে।
যাত্ৰাকালে প্ৰবাসে বা নৃপতিৰ দ্বাৰে॥
সৰ্বকালে সৰ্বস্থানে বিজয়ী সি হয়।
কোন কালে কেতিয়াও নাহি তাৰ ভয়॥
হনুমানৰ বন্দনা
মহলে মুৰুটি তব মাৰুত নন্দন।
অমঙ্গল দুৰ কৰা বিঘ্ন বিনাশন॥
পৱন-তনয় হনু সৰ্বহিতকাৰী।
হৃদয়ে বিৰাজ কৰা ৰক্ষকূল অৰি॥
হনুমান চালিশা
শ্ৰীগুৰু চৰণ পদ্ম স্মৰি মনে মনে।
কোটি বাৰ প্ৰণামোহো গুৰুৰ চৰণে॥
শ্ৰীৰাম চৰণপদ্ম কৰিয়া স্মৰণ।
চতুবৰ্গ ফল যেন লভো অনুক্ষন॥
বুদ্ধিহীন মই অতি পবন কুমাৰ।
গুচোৱা মনৰ ক্লেশ মনৰ বিকাৰ॥
জয় জয় হনুমান গুণৰ সাগৰ। ১
জয়হে কপীশ-প্ৰভু দয়াৰ আধাৰ॥
শ্ৰীৰামৰ দূত তুমি অতি বলবান।
অঞ্জনাৰ পুত্ৰ তুমি পবনসুত নাম॥ ২
মহাবীৰ ব্ৰজৰঙ্গী তুমি হনুমান।
কুমতি নাশিয়া কৰা সুমতি প্ৰদান॥ ৩
কাঞ্চন বৰণ তযু তুমি হে সুবেশ।
কৰ্ণত কুণ্ডল শোভে কুঁচি কুঁচি বেশ॥
ধ্বজা বজ্ৰ শোভা কৰে হস্তত তোমাৰ।
কান্ধে শোভা কৰে গদা সুন্দৰৰ ভাৰ॥ ৫
অপৰূপ বাহু তৱ পবন নন্দন।
মহাতেজ জ্যোতিৰূপ জগত বন্দন॥ ৬
বিদ্যাৱান গুণৱান তুমি হে চতুৰ।
শ্ৰীৰামচন্দ্ৰৰ কাৰ্যে তুমি হে আঁতুৰ॥ ৭
সৰ্বদা ৰামৰ আজ্ঞা কৰিছা পালন।
হৃদয়ত লৈ ৰাম সীতা ও লক্ষ্মণ॥ ৮
সূক্ষ্মৰূপ ধৰি তুমি লঙ্কা প্ৰবেশিলা।
বিকট ৰূপৰে লঙ্কা ধ্বংস কৰিলা॥ ৯
ভীমৰূপে কৰা তুমি অসুৰ সংহাৰ।
সৰ্বকাৰ্য্য সিদ্ধি দাতা শ্ৰীৰামচন্দ্ৰৰ॥ ১০
সঞ্জীবন আনি তুমি জীয়ালা লক্ষ্মণ।
ৰঘুবীৰ তাৰ বাবে আনন্দিত মন॥ ১১
ৰঘুনাথে দিলে তোমাক আলিঙ্গন দান।
দান কৰে ভাতৃ স্থান ভৰত সমান॥ ১২
ত্ৰিভুৱনে বিয়পিয় তযু যশ খ্যাতি।
এই বুলি আলিঙ্গন কৰে ৰঘুপতি॥ ১২
সনক ব্ৰহ্মাদি যত দেৱ-মুনিগণ।
নাৰদ সাৰদ আদি দেৱ ঋষিগণ॥ ১৪
যমৰাজ কুবেৰ আৰু দিকপালগণ।
কবি কবিৰে যত ভৰা ত্ৰিভুৱন॥ ১৫
সুগ্ৰীৱৰ উপকাৰ তুমিয়ে কৰিলা।
ৰামৰ লগত মিলাই ৰাজপদ দিলা॥ ১৬
তোমাৰ মন্ত্ৰণা মানে বিভীষণ গণ।
হৈছিল ৰাৱণৰ ভয়ে কম্পমান॥ ১৭
সহস্ৰ যোজন ঊৰ্ধ্বে সূৰ্য্যদেৱে দেখে।
সুমধুৰ ফল বুলি ভাবে একে গ্ৰাসে॥ ১৮
জয় ৰাম বুলি তুমি অসীম সাগৰ।
পাৰ হৈ প্ৰবেশিলা লঙ্কাৰ ভিতৰ। ১৯
দুৰ্গম যতেক কৰ্ম আছে ত্ৰিভুবনে।
সুগম কৰিলা তুমি ’ৰাম-ৰাম’ গানে॥ ২০
শ্ৰীৰামৰ দ্বাৰৰক্ষী ৰামচন্দ্ৰৰ দ্বাৰে।
তযু অনুমতি বিনা সোমাব নোৱাৰে॥ ২১
শৰণ লইনু প্ৰভু আজি যে তোমাৰ।
ভৱ ভয়ে ৰক্ষা কৰা বিপদে আমাৰ॥ ২২
নিজ শক্তি নিজে প্ৰভু কৰা সম্বৰণ।
তোমাৰ হুঙ্কাৰতে কম্পে ত্ৰিভুৱন॥ ২৩
ভূত প্ৰেত পিশাচাদি আহিব নোৱাৰে।
মহাবীৰ তযু নাম সেই সদা ত্মৰে॥ ২৪
ৰোগ নাশ কৰা তুমি সৰ্বপীড়া হৰ।
মহাবীৰ তযু নাম স্মৰে নিৰন্তৰ॥ ২৫
সঙ্কটত হনুমানে ৰক্ষা কৰি যায়।
হনুৰ চৰণে ভক্তি ৰাখিব সদায়॥ ২৬
সৰ্বোপৰি ৰামচন্দ্ৰ তপস্বী ও ৰজা।
শ্ৰীৰামৰ শত্ৰুগণক তুমি দিলা মজা॥ ২৭
তোমাৰ চৰণে যেয়ে মন প্ৰাণ দিব।
জীৱনত সেইজনে সদা সুখ পাব॥ ২৮
প্ৰৱল প্ৰতাপ তযু হে বায়ু নন্দন।
তযু নামে উজ্জ্বলিব এই ত্ৰিভুবন॥
সাধু-সন্যাসীকো ৰক্ষা কৰা মতিমান।
শ্ৰীৰামৰ প্ৰিয় তুমি অতি গুণবান॥ ৩০
অষ্টসিদ্ধি নবসিদ্ধি কিবা যদি আছে।
সকলোই সিদ্ধি হয় তোমাৰে কৃপাতে॥ ৩১
তোমাৰ কাষতে থাকে ৰাম নাৰায়ণ।
ৰামৰ তুমিয়ে দাস জানে সৰ্বজন॥ ৩২
তোমাৰ ভজন কৰি লভিব ৰামক।
জনমে জনমে সেয়ে দুখ বিমোচক॥ ৩৩
অন্তকালে পাব তেওঁ ৰামৰ চৰণ।
এই সাৰ কথা শুনা সব ভক্তগণ॥ ৩৪
সকলো বিষয় ত্যাগি বোলা হনুমান।
হনুমন্তে সৰ্বসুখ কৰিব প্ৰদান॥ ৩৫
সৰ্বসুখ আঁতৰিব সঙ্কটো কাটিব।
সেইজনে হনুমন্তক স্মৰণ কৰিব॥ ৩৬
জয় জয় জয় প্ৰভু জয় হনুমান।
তযু কৃপা বিনে মোৰ গতি নাই আন॥ ৩৭
যেইজনে শতবাৰ এই পাঠ কৰে।
সকলো অশান্তি তাৰ নাশ হৈ পৰে॥ ৩৮
হনুমান চালিশা যেয়ে সদা পাঠ কৰে।
সিদ্ধি লাভ কৰে আৰু বিপদত তৰে॥ ৩৯
তুলসীদাস সৰ্বদাই শ্ৰীহৰিৰ দাস।
মনৰমন্দিৰত প্ৰভু সদা কৰা বাস॥ ৪০
ত্ৰিপদী
পবন নন্দন সঙ্কট হৰণ
মঙ্গল মুৰুটি ৰূপ।
শ্ৰীৰাম লক্ষ্মণ জানকী ৰঞ্জন
তুমি হৃদয়ৰে ভূপ॥
পবন নন্দন প্ৰবল বিক্ৰম
ৰাম অনুগত অতি।
চালিশা ইয়াতে সমাপ্ত কৰিছো
পদে থাকে যেন মতি॥
-ইতি হনুমান চালিশা-
শ্ৰীহনুমানাষ্টক
জয় জয় মহাবীৰ হনুমান জয়।
ভক্তি শিক্ষা কৰো প্ৰভু তোমাৰ কৃপায়॥
বাল্যকালে দিবাকৰক কৰিলা ভক্ষণ।
অন্ধকাৰে কৰে গ্ৰাস এই ত্ৰিভুবন॥
ত্ৰাসতে ত্ৰিলোক কঁপে থৰ্ থৰ্ কৰি।
কিয়বা আন্ধাৰ হয় ধৰিব নোৱাৰি॥
দেৱগণে আহি তোমাক মিনতি কৰিলে।
দিবাকৰক মুক্তি দিলা কষ্ট আঁতৰিলে॥
কোনেও নাজানে কপি নামটি তোমাৰ।
সঙ্কট মোচন নাম হয় যে তোমাৰ॥ ১
কলিৰ ত্ৰাস যে তুমি গিৰি বাসকাৰী।
জন্মাৱধি প্ৰভু তুমি সন্ন্যাসী নেহাৰী॥
নাজানো কিয়নো শাপ দিলে মহামুনি।
নাজানো কিনো বিচাৰ কৰিছিলা তুমি॥
পৰম দয়ালু তুমি জানে সৰ্বজন।
এই দাসৰ দুখ প্ৰভু কৰা নিবাৰণ॥ ২
অঙ্গদক সঙ্গে লৈয়া সীতা অন্বেষণে।
সন্ধান কৰিলা তুমি ফুৰি বনে বনে॥
পাহাৰে পৰ্ব্বতে তুমি কত যে ঘুৰিলা।
মহাসাগৰৰ তীৰে শেষত বহিলা॥
বানৰগণক তুমি দিলা আশ্বাসন।
কৃপা কৰি কৰা মোৰ সঙ্কট মোচন॥ ৩
জয় জয় ৰাম বুলি এক লাম্ফ দিলা।
আকাশ পথেৰে তুমি লঙ্কালৈ চলিলা॥
শেষে লঙ্কা ৰাজ্যে গৈ দিলা দৰশন।
কৰিতে লাগিলা তুমি সীতা অন্বেষণ॥
অশোক বনতে সীতা তোমাক দেখিলে।
সঙ্কটত ৰক্ষা কৰা কবলৈ ধৰিলে॥ ৪
ৰামৰ আঙঠি দিলা জানকীৰ হাতে।
প্ৰণাম কৰিয়া ঠিয় হৈলা সীতাৰ কাষে॥
ৰাৱণে পাইলে বাৰ্ত্তা চেড়ীগণ মুখে।
দূতগণক পঠাই দিলে বান্ধিয়া আনিতে॥
সুক্ষ্ম দেহে মহাবীৰ তুমি দিলা ধৰা।
আমাৰ সঙ্কট প্ৰভু দূৰ কৰা ত্ৱৰা॥ ৫
অতঃপৰে বিৰাট ৰূপ কৰিলা ধাৰণ।
যত বস্ত্ৰ আছে নেজে বান্ধে দূতগণ॥
তাতে অগ্নি জ্বলাইল ৰাৱণ আদেশে।
তুমি জয় ৰাম বুলি উঠিলা আকাশে॥
সেই জুয়ে লঙ্কা ৰাজ্য কৰিলে দাহন।
এই দাসৰ কৰা প্ৰভু সঙ্কট মোচন॥ ৬
অশোক কানণে তুমি আহা পুনৰ।
লঙ্কা-দগ্ধ এই বাৰ্ত্তা জনালা সীতাক॥
শুনিয়া জনক সীতা আনন্দিত হৈল।
বৰ দিয়া তোমাৰ অগ্নি-জ্বালা নিবাৰিল॥
আম্ৰকুঞ্জত সোমাই সব কৰে থান থান।
মোক তুমি এ সঙ্কটত কৰা পৰিত্ৰাণ। ৭
সীতা সন্ধান লৈয়া ফিৰিয়া আহিলা।
শ্ৰীৰামৰ শ্ৰীচৰণত সকলো জনালা॥
ইতিমধ্যে কৰা হ’ল সাগৰ বন্ধন।
লঙ্কাপুৰি প্ৰৱেশিলে লৈ সৈন্যগণ॥
মৃত সঞ্জীৱনী আনি লক্ষ্মণক বচোৱা।
কৃপা কৰি এই দাসৰ সঙ্কট গুচোৱা॥ ৮
জয় জয় মহাবীৰ জয় হনুমান।
ভক্তিৰূপ শিক্ষা দিলা প্ৰতিজনে জন॥
জয় জয় বজৰঙ্গী চিৰ ধন্য তুমি।
তোমাৰ চৰণে সদা জনাও প্ৰণতি॥
তুমিয়েই শ্ৰেষ্ঠ ভক্ত বিশ্ব চৰাচৰে।
ৰাম ৰূপ দেখুৱালা হৃদয়ৰ মাজে॥
নিজ বক্ষ নিজে তুমি কৰি বিদাৰণ।
তাৰ মাজে ৰামৰূপ কৰালা দৰ্শন॥
হনুমানষ্টক এই সমাপ্ত হইল।
জয় ৰাম জয় হনুমান ভক্তগণে বোল॥
হনুমানৰ আৰতি
আৰতি কৰো হনুমান লালকি।
দুষ্ট দলন ৰঘুনাথ ভক্ত কি॥
গিৰিবৰ কঁপে যাৰ প্ৰবল শক্তিতে।
ৰোগ শোক তাপ আদি নোৱাৰে আসিতে॥ ১
জয় হনুমান কি জয়।
অঞ্জনাৰ পুত্ৰ মহাবলবান।
শিষ্টৰ পালনকাৰী দুষ্টৰ দমন॥ ২
জয় হনুমান কি জয়।
যি বীৰক ৰঘুনাথে লঙ্কালৈ পঠালে।
লঙ্কা দগ্ধ কৰি আহি ৰামক প্ৰণমিলে॥ ৩
জয় হনুমান কি জয়।
ৰাম নামে অগাধ সমুদ্ৰ পাৰ হৈলা॥
পবন-নন্দন তাতো ভয় নাপাইলা। ৪
জয় হনুমান কি জয়।
লঙ্কাত গৈয়া হনু অসুৰ বিনাশিলে।
শ্ৰীৰামচন্দ্ৰৰ কাৰ্য্য সমাধা কৰিলে॥ ৫
জয় হনুমান কি জয়।
যুদ্ধত লক্ষ্মণ মুৰ্চ্ছা গৈল শক্তিশেলে॥
সঞ্জীৱনী আনি প্ৰাণ ঘুৰাই আনিলে। ৬
জয় হনুমান কি জয়।
পাতাললৈ গৈ হনু পাতাল জয় কৰে।
অনায়াসে ধ্বংস কৰে অহী ৰাৱণৰে॥ ৭
জয় হনুমান কি জয়।
বামহস্তে কৰা তুমি অসুৰ দলন।
দক্ষিণ হস্তে কৰা সাধুৰ ৰক্ষণ॥ ৮
জয় হনুমান কি জয়।
আৰতি কৰে আজি সুৰ মুনিগণ।
সবে বোলে জয় জয় পবন-নন্দন॥ ৯
জয় হনুমান কি জয়।
সুবৰ্ণৰ থালে লৈয়া কৰ্পুৰ লয় কৰে॥
অঞ্জনা জননী তোমাৰ আৰতি কৰে। ১০
জয় হনুমান কি জয়।
শঙ্খ বাজে ঘণ্টা বাজে বাজে কৰতাল।
মধুৰ মৃদঙ্গ বাজে শুনোতে ৰসাল॥ ১১
জয় হনুমান কি জয়।
ঘৃতৰ প্ৰদীপ সবে কৰে প্ৰজ্বালন॥
চামৰে বিচিব লাগে যত ভক্তগণ। ১২
জয় হনুমান কি জয়।
হনুমানৰ আৰতি যেই কৰে গান।
অন্তকালে সেই ভক্তৰ বৈকুণ্ঠ গমন॥ ১৩
জয় হনুমান কি জয়।
-ইতি শ্ৰীহনুমানৰ আৰতি-
হনুমৎ স্তৱ
অতুলিত বলধামং হেমশৈলাভ দেহং।
দনুজবনকৃশানং জ্ঞানীনামাগ্ৰগণ্যম্॥ ১
অৰ্থ- যাৰ হৃদয়ত ধনুৰ্বাণধাৰী শ্ৰীৰামচন্দ্ৰ সদায় বিৰাজ কৰে, যি ৰাক্ষসৰূপী অৰণ্যক দগ্ধ কৰিছিলে সেই পবনপুত্ৰক মই প্ৰণাম কৰিছো। তেওঁ বিশাল শক্তিৰ ভাণ্ডাৰ, স্বৰ্ণ-গিৰি সুমেৰুৰ দৰে যাৰ দেহৰ কান্তি, যিজন ৰাক্ষসৰূপ অৰণ্য ধ্বংসকাৰী আৰু জ্ঞানীসকলৰ অগ্ৰগণ্য, তেওঁক প্ৰণাম কৰিছো।
সকলগুণনিধানং বানৰানামাধীশং।
ৰঘুপতি প্ৰিয় ভক্ত বাতজাতং নমামি॥ ২
অৰ্থ- যি সকলো গুণৰ আঁকৰ, যি বানৰগণৰ অধিপতি, যি ৰঘুপতি শ্ৰীৰামচন্দ্ৰৰ প্ৰিয়ভক্ত, সেই পবনপুত্ৰক প্ৰণাম কৰিছো।
গোষ্পদীকৃত বাৰীশং মশকীকৃত ৰাক্ষসম্।
ৰামায়ণ মহামালাৰত্নং বন্দেহনিলাত্মজম্॥ ৩
অৰ্থ- যি সমুদ্ৰক গৰুৰ খোজৰ জলৰ দৰে কৰিব পাৰিছে, ৰাক্ষসকুলজ মহৰ দৰে ধ্বংস কৰিছে, ৰামায়ণৰূপী মহামালাৰত্ন স্বৰূপ সেই অনিলাত্মজ হনুমানক প্ৰণাম কৰো।
অঞ্জনানন্দনং বীৰং জানকী শোকনাশনম্।
কপীশমক্ষ হন্তাৰং বন্দে লঙ্কাভয়ঙ্কৰম্॥ ৪
অৰ্থ- অঞ্জনা নয়নানন্দ প্ৰবল প্ৰতাপ বীৰ, যি জানকীৰ শোক নিবাৰণকাৰী, ৰক্ষ-সংহাৰক, লঙ্কাৰ ভয়ঙ্কৰ ভীতি উৎপাদনকাৰী, সেই কপিৰাজ শ্ৰীহনুমানক বন্দনা কৰিছো।
উলঙ্ঘ্য সিন্ধো সলিলং যঃ শোকবহ্নি জনকাত্মজায়াঃ।
অদায় তেনৈৰ দদাহ লঙ্কা নমামি তং প্ৰাঞ্জলিৰাঞ্জনেয়ম্॥ ৫
অৰ্থ- যি সিন্ধু সলিল উলঙ্ঘন কৰি জনকাত্মজ সীতাৰ শোকাগ্নি লৈ সেই অগ্নিত লঙ্কাক জ্বলাই দিছিল সেই অঞ্জনানন্দনক কৰজোৰে প্ৰণাম কৰিছো।
মনোজবং মাৰুততুল্যবেগং জিতেন্দ্ৰিয়ং বুদ্ধিমতাং বৰিষ্ঠম্।
বাতাত্মজং বানৰযুথং মুখ্যং শ্ৰীৰামদূতং শৰণং প্ৰপদ্যে॥ ৬
অৰ্থ- যি মনৰ নিচিনা শীঘ্ৰগতিযুক্ত পবনৰ দৰে মহাবেগবান, ইন্দ্ৰিয় বিজয়ী, বুদ্ধিমান গণৰ শ্ৰেষ্ঠ, সেই বায়ুপুত্ৰ বানৰ সকলৰ অগ্ৰণী সেই ৰামচন্দ্ৰদূতৰ শৰণ ললো।
অঞ্জনেয়মতি পাটলাননং কাঞ্চনাদ্ৰিকমনীয় বিগ্ৰহম।
পাৰিজাত তৰুমূলবাসিনং ভাৰয়ামি পৰমানন্দম্॥ ৭
অৰ্থ- যাৰ বদন ৰক্তবৰ্ণ, স্বৰ্ণগিৰী সমান উজ্জল দেহকান্তি, যি পাৰিজাত বৃক্ষমূলে বাস কৰে, সেই পৰমানন্দ হনুমানক স্মৰণ কৰো।
যত্ৰ যত্ৰ ৰঘুনাথকীৰ্তনং তত্ৰ তত্ৰ কৃতমস্তকাঞ্জলিম্।
বাস্পবাৰি পৰিপূৰ্ণ লোচনং মাৰুতি নমত ৰাক্ষসান্তকম॥ ৮
অৰ্থ- যি যি স্থানত শ্ৰীৰঘুনাথৰ নামকীৰ্তন হয়, সেই সেই স্থানত স্ব-মস্তকে অঞ্জলি ধাৰণ পূৰ্বক সাশ্ৰুনেত্ৰে শ্ৰীহনুমান উপস্থিত থাকে। সেই ৰাক্ষসবংশ ধ্বংসকাৰী কালস্বৰূপ মাৰুতিক নমস্কাৰ কৰিছো।
প্ৰণাম
মনোজবং মাৰুততুল্য বেগং জিতেন্দ্ৰিয় বুদ্ধিমতাং বৰিষ্ঠম্।
বাতাত্মজং বানৰযুথং মুখ্যং শ্ৰীৰামদূতং শিৰসা নমামি।
ॐ শ্ৰীশ্ৰীসীতালক্ষ্মণভৰতশত্ৰুঘ্নহনুমন্তসমেত
শ্ৰীৰামচন্দ্ৰ পৰমব্ৰহ্মণে নমঃ॥
--সমাপ্ত--
